Ένας διάλογος που ποτέ δεν γίνεται ανοικτά στα σχολεία είναι εκείνος για τη θέση των επετειακών εορτών με αφορμή τα σημαντικά για την εθνική μας μνήμη ιστορικά γεγονότα. Ως εκπαιδευτικός θεατρικής αγωγής, έχω πολλές φορές προβληματιστεί για το παιδαγωγικό αλλά και το καλλιτεχνικό περιεχόμενο αυτών των εορταστικών εκδηλώσεων. Ενώ είναι δυνατόν εν όψει της 25ης Μαρτίου να εστιάσουμε στα οικουμενικά μηνύματα του εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού, στους Ελεύθερους Πολιορκημένους, ενός ανθρώπου "ασθενικού" στην κράση, ευγενούς και εντελώς αντίθετου γενικά στον κυρίαρχο εθνικοπατριωτικό "κανόνα", θα δραματοποιηθούν κατά το έθος, προς τέρψιν των γονέων των μαθητών μας, όλα τα αμφίβολα γεγονότα, για να μην αναφέρω και τα άλλα, περί Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που δεν λείπουν από πολλές σχολικές εορτές.
Στην Ελλάδα έχουμε μια ιδιαίτερη έφεση στο να μπλέκουμε την ιστορική αλήθεια με τον μύθο, αν και στην πραγματικότητα, σύμφωνα με τον Ρολάν Μπαρτ, σε διεθνές επίπεδο πιο πιστευτός γίνεται συνήθως ο δεύτερος, καθώς η αλήθεια είναι λιγότερο ελκυστική! Σε αυτό το πλαίσιο, η ιδέα περί του περιούσιου έθνους και των αγώνων του απέναντι σε όλους τους άλλους λαούς, οι οποίοι το επιβουλεύονται διαχρονικά, παρέα με τους απαραίτητους πάντα "Εφιάλτες", και που δολοπλοκούν σε βάρος του, δημιούργημα του ρομαντικού μάλλον, παρά θετικιστικού 19ου αιώνα, υπερισχύει έναντι της οποιασδήποτε υπόνοιας για την ταξική καταπίεση, που είναι πανταχού παρούσα και κύριος λόγος σε κάθε Επανάσταση.
Αυτή η παιδεία, όμως, που συνεχίζεται ατύπως μέσω των εορτών αυτών, δεν επικυρώνει τους μύθους της Ακροδεξιάς; Δεν οπλίζει το φονικό χέρι των νεοναζί της Χρυσής Αυγής; Τρανταχτό παράδειγμα, το "μυθιστορηματικό" Όχι του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, που ποτέ δεν είπε ο ίδιος! Είναι όμως ενδεικτικό ότι την 28η Οκτωβρίου 2015 εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία της κρίσης και του αμφιλεγόμενου αποτελέσματος του πρόσφατου τότε δημοψηφίσματος, οι ακροδεξιοί δολοφόνοι επιχείρησαν να καπηλευτούν και το δικό μας, σημερινό Όχι, τους δικούς μας αγώνες, "ρυπαίνοντας" από κάθε άποψη το κέντρο της Αθήνας με φλάιερ, όπου αναγραφόταν ότι τα Όχι θέλουν τον Μεταξά τους για να έχουν επιτυχία! Δεν έχουμε όμως ευθύνη για αυτό το γεγονός; Δεν πρέπει άμεσα να αναθωρήσουμε τη στάση μας απέναντι στο ιδεολογικό περιεχόμενο αυτών των εορτών, τη στιγμή μάλιστα που αυτό ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, αλλά κι εκτρέφει έμμεσα το ακροδεξιό μίσος;
Κατά τα άλλα, πώς συνάδει το παλαιάς κοπής σύνθημα του ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1980 «Η Ελλάδα στους Έλληνες», με την απεικόνιση της Μπουμπουλίνας με το καλάθι της, στο πλαίσιο της ίδιας προεκλογικής προπαγάνδας, με τον ρατσισμό απέναντι στους συμπολίτες μας με αρβανίτικη καταγωγή, τη στιγμή που η ίδια η εθνική μας ηρωίδα μιλούσε την αρβανίτικη γλώσσα, και όχι την ελληνική; Σε τι εξυπηρετεί η συντήρηση αυτών των "μυθιστορηματικών" εθνικών αφηγήσεων σήμερα και πώς μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε; Όλα αυτά αναπόφευκτα μου φέρνουν στη μνήμη την απαράδεκτη και αήθη επίθεση που είχε εξαπολύσει το "Πρώτο Θέμα" του Θέμου Αναστασιάδη στη Λένα Κιτσοπούλου, η οποία με την καυστική της θεατρική ματιά πάνω στον Αθανάσιο Διάκο θέλησε να πει κάτι πολύ κοντά σε αυτό που θέλω να πω κι εγώ, ως ένας σκεπτόμενος εκπαιδευτικός θεατρικής αγωγής.
Ευελπιστώ να βρω ευήκοα ώτα σε όλους τους εμπλεκόμενους και να κλείσουμε όλοι οριστικά τα αυτιά μας απέναντι στις Ιαχές των ακροδεξιών Σειρήνων, είτε πρόκειται για τη σύγχρονη εκδοχή του "αυριανισμού", είτε πρόκειται για τους πατριδοκάπηλους ακροδεξιούς πολιτικούς, που παρ' όλα αυτά θα ήταν πρόθυμοι να θυσιάσουν μια εκατόμβη από τους συμπολίτες μας ώστε να έρθει μία ξένη "επένδυση"!
* Ο Σπύρος Πετρίτης είναι θεατρολόγος και διδάσκει θεατρική αγωγή στο σχολείο
Πηγή: Η Αυγή Online