Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τις Πανελλήνιες, για τις οποίες κάθε Καλοκαίρι σείεται το πανηλίθιο Πανελλήνιο, υποτιμώντας τους νέους ανθρώπους, που τελειώνουν το σχολείο, αλλά παράλληλα και τους γονείς, και τους εκπαιδευτικούς, και την κοινωνία συνολικώς!
Εκ πρώτης όψεως μοιάζει παράδοξο: σε ένα σχολείο που βρίσκεται στην καρδιά της Σίλικον Βάλεϊ και στο οποίο φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στην Google, την Apple, την Yahoo και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής, ούτε μια οθόνη, μας λέει η οικονομική εφημερίδα Ημερησία!
Η πραγματικότητα είναι όμως τελείως διαφορετική. Πίσω από αυτή την "έλλειψη" βρίσκεται απλά η πραγματικότητα πως αυτά τα σχολεία είναι τα σχολεία της ελίτ της αμερικανικής κοινωνίας. Στα σχολεία όπου φοιτά η μεγάλη μάζα του αφροαμερικανικού πληθυσμού, υπάρχει η ίδια εντατικοποίηση, η έμφαση στις δεξιότητες που θα πρέπει να έχει ο μελλοντικός υπάλληλος, αν όχι εργάτης, η οποία υπάρχει και στα ελληνικά δημόσια σχολεία. Τι να την κάνεις την δημιουργικότητα και την κριτική σκέψη εφόσον δεν προορίζεσαι για ανώτερο στέλεχος ή και για ιδιοκτήτης επιχειρήσεων; Αυτά "τρώγονται"; Για τους μεγαλοαστούς είναι μια χαρά, αλλά αν ο ρόλος σου είναι να τους υπηρετήσεις χρειάζεσαι εκπαίδευση και κατάρτιση, και όχι παιδεία!
Αυτά λίγο πρόχειρα, επειδή πολύ συχνά κάνουμε το λάθος να κοιτάμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα ανάποδα από το κανονικό: Στην ουσία θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν το παιδί ή ο μαθητής μας, στα 18 του, νιώθει ότι πέρασε ευτυχισμένα τα νηπιακά και τα σχολικά του χρόνια, κι όχι αν "πέρασε" σε μια σχολή, της οποίας το πτυχίο στην καλύτερη περίπτωση θα του "αποδώσει" ως επένδυση ζωής τη θέση ενός "ωφελούμενου" στη δουλοπαροικία ενός δήθεν κοινωφελούς προγράμματος. Ποιός όμως αλήθεια μπορεί να πει ότι τελειώνοντας το σχολείο, δεν ένιωσε σαν να αποφυλακίστηκε από ένα μακρόχρονο κάτεργο; Εγώ αυτό ένιωσα, κι αν έγινα εκπαιδευτικός, σίγουρα έγινα για να γυρίσω στον τόπο του αντιπαιδαγωγικού αυτού εγκλήματος και να κάνω κάτι για να το αλλάξω, έστω για να το ελαφρύνω για κάποια παιδιά που είναι οι "κακοί", οι δήθεν αδιάφοροι μαθητές, αυτοί που στιγματίζονται γιατί πολύ απλά έχουν περισσότερες απαιτήσεις! Εδώ τα πρωτάκια στο δημοτικό δεν αντέχουν καν το βάρος της τσάντας τους!
Τουλάχιστον όσοι προ μηνών "καταδικάσατε" τους έφηβους στη λεγόμενη Βουλή τους, δεν μπορείτε να κρύβεστε πίσω από το δάχτυλό σας. Αν δεν σας άρεσε αυτό το θέαμα, τουλάχιστον κάνετε κάτι. Τα νέα παιδιά από εμάς πρέπει να ενθαρρύνονται να είναι πραγματικά νέα, και όχι να τρώνε την πέτρα του αναθέματος. Στο κάτω-κάτω, εμείς είμαστε τα πρότυπά τους, αν κάτι δεν μας αρέσει είναι που είδαμε το πρόσωπό μας στον καθρέπτη, ως κοινωνία ενηλίκων!
Και αν ισχύει αυτό που μας λέει η αγαπημένη μου αφρικανική παροιμία, αν ο κόσμος δεν μας προσφέρθηκε απ' τους γονείς μας, μας τον δάνεισαν τα παιδιά μας, τότε ας αναλογιστούμε όλοι μας, αυτόν τον κόσμο που τους υφαρπάξαμε, πώς τους τον δίνουμε πίσω; Είμαστε υπερήφανοι για αυτό τον κόσμο, που είναι γεμάτος βία, συστημική αδικία, μίσος και καταπίεση;