Πριν από λίγα χρόνια, μια ευτυχής συγκυρία στη ζωή μου με οδήγησε στο να μάθω από δύο υπέροχους ... "ερωτευμένους δασκάλους" την αξία της από κοινού συμπόρευσης και της συναδελφικής αλληλεγγύης στο σχολικό πλαίσιο. Καπρός αυτής της συνύπαρξης, της συνεργασίας, του μοιράσματος του πάθους, των απογοητεύσεων αλλά και της αγωνίας και του αγώνα, ήταν και το ιστολόγιο: Ερωτευμένοι Δάσκαλοι. Στο παραπάνω ιστολόγιο μπορείτε να δείτε όλες τις μέχρι στιγμής αναρτήσεις και των τριών μελών της διαχειριστικής ομάδας, ενώ στο εξής οι δικές μου αναρτήσεις στο ιστολόγιο: Ερωτευμένοι Δάσκαλοι , ή και άλλα κείμενα σχετικά με την ευρύτερη θεματολογία της παιδαγωγικής, της ψυχολογίας, αλλά και της εκπαιδευτικής πολιτικής και του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού, θα αναρτώνται και στην παρούσα σελίδα του προσωπικού μου ιστολογίου.
Με το παραπάνω σκεπτικό, σήμερα, ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής (12/12/15), εγκαινιάζω τη νέα, αναμορφωμένη εκδοχή του παρόντος ιστολογίου με την αναδημοσίευση ενός πρόσφατου άρθρου μου σχετικά με την "ποινικοποίηση" της συνδικαλιστικής δράσης των εκπαιδευτικών, γεγονός που παρά την περί του αντιθέτου άποψη του Κ. Καστοριάδη έχει τεράστιο αντίκτυπο στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου εξ αιτίας του θεμελιωδώς πολιτικού ρόλου που παίζουν για τη διαμόρφωση της κοινωνικής και πολιτικής ταυτότητας του μελλοντικού πολίτη οι εκπαιδευτικοί.
Ένας εκπαιδευτικός χωρίς διεκδικήσεις, και γενικότερα χωρίς πολιτικά οράματα (πέρα και πάνω βέβαια από όσα τον αφορούν συντεχνιακά), είναι πιθανό να συμβάλει στη διαμόρφωση πολιτών που δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσουν το νόημα της διαμαρτυρίας του Κ. Καστοριάδη: "Σήμερα οι εκπαιδευτικοί ασχολούνται με τις εκπαιδευτικές τους διεκδικήσεις, οι οικογένειες ασχολούνται με το να πάρει το παιδί ένα χαρτί και τα παιδιά ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο εκτός από την επένδυση των πραγμάτων που μαθαίνουν. Λοιπόν, δεν είναι δυνατό να υπάρξει εκπαίδευση" - Δείτε εδώ, για το σχετικό video!
Το ακόλουθο, λοιπόν, άρθρο αναδημοσιεύεται από το «inred.gr», μία πρόσφατη σχετικά προσπάθεια για μια νέα εναλλακτική διαδικτυακή πύλη παρουσίασης της επικαιρότητας και του κοινωνικού γίγνεσθαι χωρίς παρωπίδες και σκοπιμότητες, και έχει ως εξής:
Για … «πεπαλαιωμένες και κουραστικές απόψεις» διώκονται οι Βαϊνάς και Χρόνης!*
Για … «πεπαλαιωμένες και κουραστικές απόψεις» διώκονται οι Βαϊνάς και Χρόνης, αιρετοί εκπρόσωποι των δημόσιων εκπαιδευτικών λειτουργών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στα υπηρεσιακά συμβούλια! … Αυτή είναι περίπου η σύγχρονη δήθεν «απολιτίκ» άποψη, όπως αναδύθηκε από διαλόγους σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προς αντικατάσταση του «δι” ασήμαντον αφορμήν». Το ότι σε μια πραγματική, έστω και αστική δημοκρατία, μία τέτοια δίωξη και η δικαιολόγησή της, ως φαινόμενο, είναι και παράλογη, εκτός από πολιτικά ανεπίτρεπτη, δεν είναι άξιο σχολιασμού. Ωστόσο, αξίζει να δούμε αν η περίφημη «επάρατη» μεταπολίτευση κατέστρεψε τον ελληνικό λαό όντως, ή αν απλά «φοβήθηκε» να αναμετρηθεί με το (ακρο)δεξιό παρακράτος, αφήνοντας να υφέρπει μια κατάσταση στην τρίτη εξουσία που προϋπήρχε και δέσποζε στην πολιτική ζωή του τόπου για πολλές δεκαετίες πριν από τον Απρίλιο του 1967.
Η ίδια κατάσταση, ήταν καθημερινό καθεστώς, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, και στα ιδιωτικά τηλεοπτικά μέσα, κατά τα οποία είναι αποδεκτό νεοναζί δολοφόνοι να απολαμβάνουν πλήρως των δικαιωμάτων τους ως υπόδικοι, και μαχόμενοι συνδικαλιστές να διώκονται επειδή οι εισαγγελικές αρχές είναι «ακριβές στα πίτουρα και φτηνές στο αλεύρι»: Χρειάστηκε να δολοφονηθεί ο Φύσσας, για να προκύψει το πόρισμα Ντογιάκου, αλλά δεν χρειαζόταν καμία ανάλογη έρευνα για να διαπιστωθεί αν πραγματικά στοιχειοθείται κάποιου είδους παράπτωμα για μια αρνητική βαθμολογία υποψήφιου στελέχους της εκπαίδευσης από έναν αιρετό εκπρόσωπο των εργαζομένων του κλάδου (κάτι που οι διορισμένοι εκπρόσωποι έκαναν κατά κόρον, αδικώντας σε συνεντεύξεις «φωτισμένους» δασκάλους, όπως ήταν η γνωστή σε όλους Στέλλα Πρωτονοταρίου), πριν συρθούν στα δικαστήρια οι Βαϊνάς και Χρόνης. Είναι όμως τυχαίο το γεγονός ότι πρόκειται για γνωστά σε όλους μας για τη μαχητική συνδικαλιστική τους δράση πρόσωπα, μία δράση που οδήγησε και στη μήνυση από τον τ. Δ/ντή της Γ” Δ/νσης Εκπαίδευσης Αθήνας, κο Αλεξανδράτο;
Είναι τυχαία η συμμετοχή τους σε όλα τα κινήματα της αριστεράς, μεταξύ των οποίων είναι το αντιφασιστικό, ένα αντιφασιστικό κίνημα που δεν φοβάται να αναδείξει την ύποπτη εύνοια ακόμα και του μεταπολιτευτικού κράτους και του δεξιού παρακράτους στον ακροδεξιό χώρο, ένα αντιφασιστικό κίνημα που φυσικά και είναι «κουραστικό»; Ένα τέτοιο αντιφασιστικό κίνημα είναι όχι μόνο κουραστικό, αλλά κι επικίνδυνο, και γι” αυτό το λόγο προβάλλεται από τα αστικά ΜΜΕ ως «γραφικό» και «πεπαλαιωμένο», γιατί ξύνει παλαιές πληγές, που έχουν κακοφορμίσει, ενώ αντιθέτως, ο νεοναζισμός και ο φασισμός παρουσιάζονται ως μια trendy εικόνα, αν λάβουμε υπ” όψη τις συχνές εικόνες της σβάστικας στα μπράτσα Χρυσαυγιτών, ή τα σχόλια της Athens Voice για την κομψότατη κόρη Μιχαλολιάκου, που τα δερμάτινα της πάνε υπέροχα, αλλά ούτε λόγος για τον λόγο μίσους της και για την συμμετοχή της σε μια υπόδικη συμμορία!
Από την άλλη, επειδή είναι trendy και η αμφισβήτηση του συνδικαλισμού (η οποία όταν γίνεται αδιακρίτως συνοδεύεται από μια κρυφή νοσταλγία της τεράστιας διαπλοκής συγκεκριμένων συνδικαλιστικών παρατάξεων, που πολύ κόσμο «βόλεψαν»), κι επειδή όλοι οι συνδικαλιστές δεν είναι το ίδιο, θα ήθελα να κάνω και την εξής σημείωση σε τόνο πιο προσωπικό: Ανήμερα του Πολυτεχνείου δικάζονταν οι αιρετοί Βαϊνάς και Χρόνης! Η «ποινικοποίηση» του συνδικαλισμού είναι πρόδηλη και από αυτήν ακόμα την τυχαία, ελπίζω, σύμπτωση, που και για λόγους «τακτ» ακόμα, θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί! Τι να καταλάβει όμως από τέτοιες «ευαισθησίες» ένας θεσμός που κήρυξε παράνομες και καταχρηστικές τόσες απεργίες την τελευταία πενταετία, που και ο ίδιος ο νομικός κόσμος εξανέστη, καθώς ο νόμος που επικαλέστηκαν τα δικαστήρια εξευτελίστηκε σε τέτοιο βαθμό που ξεχάσαμε και την ίδια την σκοπιμότητά του, που δεν είναι τυπικά τουλάχιστον το χτύπημα των συνδικαλιστικών μας δικαιωμάτων!
Από τη δική μου πλευρά, επειδή όλοι έχουμε την ιστορία μας, νιώθω την ηθική υποχρέωση να καταθέσω και ως εκπαιδευτικός την αμέριστη προσωπική στήριξή μου στον Παντελή, που όταν ο κος Μπράτης, που σήμερα επωφθαλμιά στην πολιτική χειραγώγηση των αναπληρωτών εκπαιδευτικών, και σύσσωμη η δική του παράταξη αρνούνταν το δικαίωμα εγγραφής των ωρομισθίων εκπαιδευτικών στα πρωτοβάθμια σωματεία, με γελοία νομικά τερτίπια, στο Αιγάλεω, όπου δίδασκα το μάθημά μου στο Ολοήμερο, έπραττε το συνδικαλιστικά αυτονόητο: Συγκεκριμένα, ο Σύλλογος όπου ήταν πρόεδρος είχε πάρει ομόφωνη απόφαση, παρά την αντίθετη στάση της ΔΟΕ, προεδρεύοντος του κου Μπράτη, για την αποδοχή του δικαιώματος εγγραφής των ωρομισθίων. Για κάτι τέτοια συνδικαλιστικά «αυτονόητα», στην κατ” επίφαση αστική μας δημοκρατία, αυτοί οι δύο εκπαιδευτικοί και αγωνιστές είναι υπόδικοι! Αν αυτό συνιστά «πεπαλαιωμένη και κουραστική άποψη», δηλώνω απροκάλυπτα πεπαλαιωμένος και κουραστικός.
* Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά πριν από δύο περίπου εβδομάδες, και το υπέγραψα ως εκλεγμένο μέλος του ΔΣ του συλλόγου εκπ/κών ΠΕ Ν.Σμύρνης. Λίγες μέρες αργότερα, κατά τη συγκρότηση του ΔΣ, ανέλαβα τη θέση του αντιπροέδρου και την ευθύνη της σύστασης και λειτουργίας της επιτροπής αγώνα αναπληρωτών, σύμφωνα με τη σχετική απόφαση της ΓΣ του συλλόγου, που είχε προηγηθεί των αρχαιρεσιών.