Κλείνω τη χρονιά με αισιοδοξία, γιατί ξέρω πως υπάρχουν νέοι άνθρωποι σήμερα, όπως η φίλη Χριστίνα: Η κρίση που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές, και που η δική μου την αποδέχτηκε περίπου ως αναπόφευκτο φυσικό φαινόμενο, ως ένα "τσουνάμι", αν είχε ένα καλό είναι ότι έκανε πιο ξεκάθαρες όλες αυτές τις συστημικές αδικίες. Από τον εξεγερμένο Δεκέμβρη του 2008, όταν ένα τέτοιο ανήσυχο παιδί αντιμετωπίστηκε με σφαίρες από έναν δολοφόνο αστυνομικό, ένα όργανο της Ασφάλεις και της Τάξης, κάτι άλλαξε.
Οι νέοι άνθρωποι σήμερα, δεν είναι "ιδίωτες", όπως ίσως ήμαστε εμείς, "μεθυσμένοι" από τον εκτυφλωτικά λαμπερό, αλλά κενό νοήματος κόσμο των media. Όλοι το λέμε μεταξύ μας, αλλά ουδείς το παραδέχεται δημόσια: Δεν έχουμε τίποτα ουσιαστικό να γιορτάσουμε, ξέρουμε ότι τα στολισμένα με λαμπιόνια μπαλκόνια του παρελθόντος δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσουμε τον εαυτό μας πόσο χαρούμενοι κι ευτυχείς ήμαστε, βάσει του "έχειν" και όχι "είναι", αλλά και πόσο Υπερήφανοι για την πολιτική μας θέση και τις κοινωνικές μας αντιλήψεις, όταν αντιμετωπίζαμε τον όποιο αδικημένο Άλλο, εντός κι εκτός Ευρώπης, στην καλύτερη περίπτωση ως άξιο ελεημοσύνης.
Οι νέοι σήμερα αναγνωρίζουν το άδικο, το καταγγέλλουν, οι νέοι άνθρωποι υποστηρίζουν τους ανθρώπους με βάση τις ανάγκες τους και τους κοινωνικούς συσχετισμούς, και όχι την εθνοτική τους προέλευση, τη φυλή και το φύλο, το θρήσκευμά τους και το χρώμα του δέρματος. Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, κάτι γίνεται, οι φιέστες που στήνετε, οι σφαίρες των αστυνομικών και οι ιαχές των Χρυσαυγιτών και των σκοταδιστών Ιερέων, θα πέσουν στο κενό, αυτά τα στόματα δεν θα κλείσουν και η φωνή τους θα αντηχεί για πάντα!
-https://www.facebook.com/miss.christina.rickman/posts/10207338326950739?comment_id=10207339639703557&ref=notif¬if_t=like