«Αισθάνομαι βαθιά ντροπή και λύπη που σε μια αριστερή κυβέρνηση, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, υπουργοποιείται ο Δημήτρης Καμμένος, ο οποίος κάνει συστηματικά άθλια ομοφοβικά και αντισημιτικά σχόλια στο twitter του», ανέφερε η κα Βασιλική Κατριβάνου, και πρόσθεσε:
"Το περιεχόμενο και το ήθος τους ταιριάζουν μόνο σε ακροδεξιό, και προσβάλλουν βάναυσα όχι μόνο αυτούς στους οποίους στοχεύει, αλλά κάθε αξιοπρεπή άνθρωπο. Η αποπομπή του από την κυβέρνηση είναι αναγκαία και επείγουσα"
Το συγκεκριμένο άρθρο γράφεται με σκοπό να αποτελέσει μια απάντηση όχι βέβαια στην κα Κατριβάνου, αλλά σε όσους παρ’ ότι από άλλους ιδεολογικούς χώρους, εν τούτοις θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν και να κατονομάζουν, εν τέλει να μας εγκαλούν με βάση τι (δεν) πρέπει να είναι η αριστερά και τι αντίστοιχα σημαίνει να είναι κανείς αντιρατσιστής, με την αριστερή έννοια.
Κατά πρώτο λόγο, οφείλουμε να πούμε πως η έννοια της αριστεράς δημιουργήθηκε από τις θέσεις που πήραν οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις στα έδρανα της πρώτης βουλής που δημιουργήθηκε στο Παρίσι, όταν επικράτησε η αστική επανάσταση που ξεκίνησε το 1789.
Θα πρέπει όμως να υπενθυμίσουμε ότι δεν ήταν καθόλου αναίμακτη η Γαλλική Επανάσταση. Πέραν του ότι η Μαρία Αντουανέττα δεν ανέφερε ποτέ τη θρυλούμενη ρήση για το παντεσπάνι, ώστε να δικαιολογείται τη “τύχη” που της επεφύλλασσαν, πέραν της περιόδου της “τρομοκρατίας” του Ροβεσπιέρου, που επακολούθησε, η ύπαρξη του ανώνυμου τραγουδιού “la carmagnole”, που επιβίωσε, δείχνει τον ωμό και σκληρό τρόπο που αντιμετωπίζονταν οι αντεπαναστάτες, όταν το πλήθος τους οδηγούσε στη λαιμητόμο.
Πέραν όλων αυτών, όταν αιώνες αργότερα τα λεγόμενα αστικά κράτη είναι το κατεστημένο, η «λαιμητόμος» είναι ίδια για όλο το λαό, και είναι η οικονομική πολιτική που έχει επικρατήσει με την παγκοσμιοποίηση, μια πολιτική που εν τέλει προδίδει ακόμη και αυτές τις αρχές, όπως έχουν κωδικοποιηθεί από τον ΟΗΕ στη σύμβαση για τα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως και σε εκείνη για τα δικαιώματα του παιδιού.
Η πραγματική ιδεολογία των πλέον προνομιούχων αστών δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάθεση να παραμείνει στάσιμο το status quo, με ένα περίβλημα προσχηματικής, υποκριτικής εν τέλει, «αγιοποίησης» σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη γαλλική, και όχι μόνο, αστική επανάσταση, και σε ιδανικά που ουδόλως γίνονται σεβαστά εν καιρώ κρίσης από τον ίδιο το «φιλελεύθερο» χώρο.
Με αυτά τα δεδομένα, ο μέσος συμπολίτης μας έχει μάλλον παρανοήσει την έννοια της αριστερής οπτικής στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην έννοια του αντιρατσισμού, αλλά και του σεβασμού στη θρησκευτική ετερότητα, της στήριξης στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος για την ισότητα των φύλων, της αλληλεγγύης σε πρόσφυγες ή/και μετανάστες, κλπ.
Προς διευκρίνιση αυτών των θέσεων, θα αναφερθώ σε δύο παραδείγματα από την πρόσφατη επικαιρότητα, χωρίς φυσικά να διαχωρίζω τη θέση μου από την κα Κατριβάνου και όσες/ους άλλες/ους ενοχλήθηκαν σε τέτοιο βαθμό από την υπουργοποίηση του Δ. Καμμένου, αλλά και του Μ. Μπόλαρη, παρά την εμπλοκή του στην υπόθεση της βάναυσης μεταχείρισης και διαπόμπευσης των ανθρώπινων “οροθετικών ερειπίων” (Ruins), κατά τα σχετικό ντοκυμανταίρ.
Κατά πρώτο λόγο, έχει σημασία το γεγονός ότι τέτοιοι άνθρωποι εκλέγονται ως Βουλευτές στην ελληνική Βουλή.
Γιατί όχι στη θέση τους εκπρόσωποι της εβραϊκής κοινότητας της Ελλάδας; Γιατί όχι άνθρωποι ρομά;
Η απάντηση έχει πολλές πλευρές, και άρα ούτε μπορώ, αλλά ούτε θέλω να τις θίξω, με ενδιαφέρει όμως κατά το δυνατό να συμβάλω σε μια ενημέρωση, και κυρίως στην άμβλυνση των αντιθέσεων ανάμεσα σε όσους από μας τασσόμαστε στο πλευρό του αγώνα της προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αλλά και του αντιρατσιστικού κι αντιφασιστικού αγώνα.
Αναμφίβολα αυτό που προκύπτει ως θέσφατο είναι ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τον καιρό εκείνο κατά τον οποίο η Ρόζα Λούξεμπουργκ διατείνονταν ότι τα πολιτικά δικαιώματα από μόνα τους δεν εξασφαλίζουν την ισότητα στην κοινωνία.
Όπως έχει δείξει ο Γκόφμαν, πέρα από το επίσημο δίκαιο, τις διακηρύξεις του ΟΗΕ, αλλά ακόμα της ΕΕ, κατά του ρατσισμού, τελικά επικρατούν άτυπα κανονιστικά πρότυπα, από τα οποία όσοι/ες παρεκκλίνουν είναι ενδεχόμενα θύματα σε κάθε κυνήγι μαγισσών και σε κάθε πογκρόμ από το κράτος ή και από ακροδεξιές ομάδες, επειδή βρίσκονται ήδη στο περιθώριο και τελικά λογίζονται ως «μη φυσιολογικοί».
Οι νάνοι, οι παραμορφωμένοι, οι άνθρωποι με αναπηρίες, οι λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας, τα μέλη της lgbtqi+ κοινότητας, αλλά και των φυλετικών/θρησκευτικών μειονοτήτων, είναι ομάδες που ενώ έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, είναι αδιανόητο σχεδόν να υπουργοποιηθούν, την ώρα που ο Δ. Καμμένος, ο Μ. Μπόλαρης, οι νεοναζί βουλευτές της Χρυσής Αυγής και άλλοι πολλοί εκλέγονται ως Βουλευτές παρ’ όλη την κείμενη νομοθεσία, το σύνταγμα της ελληνικής δημοκρατίας και το διεθνές δίκαιο.
Είναι δε χαρακτηριστικό πως όταν τέτοιοι άνθρωποι στοχοποιούνται για την έκφραση μίσους, ρίχνουν το χαρτί του «ανάποδου ρατσισμού», ενώ ο ρατσισμός είναι πάντα απέναντι στον αδύναμο, και η κριτική σε μια ρατσιστική άποψη δεν συνιστά λογοκρισία.
Από εκεί και πέρα, κατά το παράδειγμα της κας Κατριβάνου, ας διευκρινίσουμε τι μπορεί να είναι η αριστερή συμβολή στον αντιρατσισμό σήμερα, με αφορμή δυο πρόσφατα παραδείγματα.
Αν και δεν στηρίζω ούτε τον ένα, ούτε και τον άλλο χώρο, επειδή οι αγώνες σε όλη την Αριστερά προσδιορίζονται από τα κοινωνικά κινήματα και όχι από την επικοινωνιολογία, που όπως είναι λογικό έχει επιστρατεύσει το «Ποτάμι», η κριτική για το προεκλογικό spot της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρ' ότι ενδεχομένως σεξιστικό σημειολογικά, δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπερκαλύψει το συνολικό έργο του συνασπισμού αυτού της μαχόμενης αριστεράς και ειδικότερα της Ομάδας LGBTQ ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπέρ των γυναικών και κατά των διακρίσεων που υφίστανται τα lgbtq άτομα σήμερα στην Ελλάδα.
Παράλληλα, συζητήθηκε το spot του ΚΚΕ με το Game of Thrones, που μάλλον αδέξια χρησιμοποίησε ένα κομμάτι από τη σημερινή pop culture για να βρει στόχο στις πλατιές μάζες!
Επειδή όπως έχει τραγουδήσει και η Αρλέτα, «όλα μπερδεύονται γλυκά», θα ήταν καθ’ όλα χρήσιμο να αναφερθούμε στην Ομάδα Γυναικών στο ΚΚΕ, αλλά και στις αγωνίστριες του ΠΑΜΕ, που μάχονται για τα δικαιώματά τους στους εργασιακούς χώρους, την προσβολή της προσωπικής τους αξιοπρέπειας σε κάθε γαλέρα, που είναι πάντα χειρότερη για τη γυναίκα εργαζόμενη, τις παράνομες απολύσεις εγκύων.
Αυτό επ' ουδενί λόγω δεν καλύπτει όλες τις εκφάνσεις του σεξισμού, και μάλιστα σε ένα βαθμό τον αναπαράγει.
Επιπλέον είναι πολύ «πίσω», αφού παραβλέπει τα όσα έχουν κατακτηθεί από την εποχή της Φράνκα Ράμε και της Σιμόν ντε Μπωβουάρ, που ενώ συμμετείχαν στα κομμουνιστικά κόμματα των χωρών τους, ταυτόχρονα προώθησαν αιτήματα που είναι πολύ πιο προωθημένα από τον σημερινό λόγο και έργο του ΚΚΕ.
Όμως το να παραβλέπουμε τα όσα σημαντικά κάνει, έστω και μονόπλευρα, δεν προσφέρει κάτι.
Κατά πόσο όμως μπορούν να χαρακτηριστούν ως «πολέμιοι» του σεξισμού άνθρωποι που καταπολέμησαν όσο λίγοι τα αιτήματα όλων των εργαζόμενων, μεταξύ των οποίων και τον αγώνα των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών, που όμως από την πλευρά τους ήταν δίπλα στην LGBT κοινότητα, όταν οργάνωσε το καθιερωμένο φεστιβάλ Υπερηφάνειας και Ορατότητας του περυσινού έτους;
Και δεν αποδεικνύει την αγωνιστική διάθεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και ειδικότερα της Ομάδας LGBTQ, το γεγονός πως στήριξε αμέριστα τον αγώνα αυτό των γυναικών, αποτελώντας ταυτόχρονα και τον συνδετικό κρίκο, ώστε να επιτευχθεί και η συμπαράσταση των γυναικών αυτών στους αγώνες της lgbtqi+ κοινότητας;
Δεν είναι χαρακτηριστικό ότι μέλη της κοινότητας αυτής, ή και φεμινίστριες όπως εκείνες της οργάνωσης Femen, είναι βαθιά ισλαμοφοβικά άτομα που ευθυγραμμίζονται με τις πιο ακραία συντηρητικές δυνάμεις στη ρητορική τους για το Ισλάμ και τον αραβικό κόσμο εν γένει, αλλά και για τον ενδεχόμενο «εξισλαμισμό» της Ευρώπης από το σημερινό προσφυγικό κύμα, παραβλέποντας μεταξύ άλλων τον σημαντικό αριθμό μουσουλμάνων γυναικών, αλλά και lgbtqi+ αγωνιστών/τριών, που μάχονται για τα δικαιώματά τους χωρίς να έχουν απαρνηθεί το θρησκευτικό τους δόγμα;
Επειδή το θέμα αυτό είμαι μεγάλο, αλλά είμαι πολύ «λίγος» για να συγκρίνω τον όποιο δικό μου αγώνα στο δρόμο για αυτά τα θέματα, θα ήθελα απλά να παραθέτω το ακόλουθο link για την φετινή μου σύντομη ομιλία σε εκδήλωση της Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης Παλαιού Φαλήρου (της δημοτικής κίνησης που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, και όπου είμαι μέλος), με την οποία έλαβα την ιδιαίτερη τιμή, έπειτα από πρόσκληση των συντροφισσών μου από την Ομάδα Πολιτισμού, να προλογίσω την προβολή της ταινίας animation με τίτλο «Persepolis».
Η ταινία αυτή περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο την πορεία αυτογνωσίας και κοινωνικής και πολιτικής αφύπνησης μιάς νεαρής Ιρανής γυναίκας από τη γέννησή της στο Ιράν, με το ξεκίνημα της Ισλαμικής Επανάστασης, έως το Παρίσι του 2007, εν μέσω της έκρηξης των κινημάτων της Αραβικής Άνοιξης, που καταπνίγηκαν από τα καταπιεστικά καθεστώτα, αλλά και από το υποβοηθούμενο από τη Δύση ISIS.
Η προβολή έγινε στο πλαίσιο του εορτασμού της ημέρας της γυναίκας, 8 Μαρτίου, και στην ομιλία μου απέδωσα τον τίτλο: «Αναζητώντας το νόημα της ημέρας της γυναίκας σήμερα, υπό ένα σύγχρονο αριστερό και αντιρατσιστικό πρίσμα»
Η πνευματική αφύπνιση κατά των θρησκευτικών στερεοτύπων, ο γενικότερος σεβασμός στην πολιτισμική ετερότητα του όποιου στιγματισμένου Άλλου, δεν μπορεί παρά να είναι από τους κομβικούς ειδοποιούς στόχους του αριστερού αντιρατσιστικού αγώνα.
Η αφύπνιση αυτή έχει επιχειρηθεί σε αυτό τον τόπο πολλές φορές, αλλά το «βαθύ» (παρα)κράτος της δεξιάς σταθερά εχθρευόταν αυτές τις προσπάθειες, από τα «αθεϊκά» του Βόλου, την υπόθεση για την οποία κατέληξε σε δίκη ο μεγάλος παιδαγωγός Αλ. Δελμούζος, μέχρι πολύ πιο πρόσφατα, όταν η Στέλλα Πρωτονοταρίου επειδή «δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις» κατέληξε κι εκείνη στο εδώλιο ως πρώην διευθύντρια του 132ου δημοτικού σχολείου στη Γκράβα με αφορμή τις κατά γενική ομολογία εξαιρετικές πρωτοβουλίες της για μια ουσιαστική διαπολιτισμική εκπαίδευση, πρωτοβουλίες που ευτυχώς κατεγράφησαν σε σχετικό βιβλίο, που αργότερα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ντουνούμη.
Ποιός όμως ήταν τότε δίπλα της, πέρα από το συνήγορό της, κο Νίκο Κωνσταντόπουλο, πρώην πρόεδρο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και πατέρα της Ζ. Κωνσταντοπούλου;
Ποιοί προστάτεψαν αυτή την εμπνευσμένη παιδαγωγό από την καταδίκη, αν όχι το συγκεντρωμένο πλήθος των αριστερών αγωνιστών του εκπαιδευτικού κινήματος;
Ακόμη παραπέρα, τι ενόχλησε τόσο ώστε να «ποινικοποιηθεί» η παιδαγωγική ελευθερία, η σύνδεση με την τοπική κοινωνία και η διαπολιτισμική εκπαίδευση από το ελληνικό κράτος, τη στιγμή εκείνη κατά την οποία ήδη αυτές οι αρχές διατυμπανίζονταν, καθ’ υπόδειξη φυσικά και της Ε.Ε., αλλά και των παιδαγωγικών τμημάτων των ΑΕΙ της χώρας;
Η απάντηση ακολουθεί!
"Καλέ θεούλη εμείς είμαστε καλά.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη, νάχουν όλα τα παιδάκια,
ένα ποταμάκι γάλα, μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.
Κάνε εσύ καλέ θεούλη, Νάναι όλα καλά,
Ετσι που κι εμείς Να μην νοιώθουμε ντροπή Για την τόση μας χαρά"
Το ως άνω ποίημα, από το «πρωινό άστρο», που είχε γράψει ο άθεος Γιάννης Ρίτσος για την κόρη του, είχε αντικαταστήσει την πρωινή θρησκευτική προσευχή σε εκείνο το σχολείο.
«Βλέπαμε», είπε η Στέλλα Πρωτονοτάριου, «την αμηχανία πολλών παιδιών. Αρκετά παιδιά δεν συμμετείχαν γιατί υπήρχε σύγκρουση σε αυτό που πίστευαν και μετέφεραν από την οικογένειά τους και σ' αυτό που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή» …
Όπως είναι γνωστό, στο γήπεδο του Tae Kwo Do στο δήμο μας, μεταφέρθηκε πριν από λίγες μέρες μεγάλος αριθμός προσφύγων.
Χθες το βράδυ ήμουν ιδιαίτερα συγκινημένος. Η Περιφέρεια Αττικής, αλλά και η Κοινωνική Υπηρεσία του Δήμου, πλήθος φιλόξενων κι εγκάρδιων εθελοντών, απλοί συμπολίτες μας από κάθε γωνιά της Αθήνας, απέδειξαν ότι μέσα στην κρίση ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων εφαρμόζει ήδη τις αρχές της αριστεράς, του αντιρατσισμού, της αλληλεγγύης, χωρίς πάντα να το καταλαβαίνει, χωρίς ίσως να ξέρει πώς να μιλήσει για αυτούς τους «διαφορετικούς» ανθρώπους.
Προσωπικά, ως μέλος της Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης, ανέλαβα τη διοργάνωση ενός απογεύματος δημιουργικής απασχόλησης στο χώρο για τα παιδιά.
Μεγάλη η συγκίνησή μου, όταν χθες το βράδυ γύρισα σπίτι. Αντικρουόμενα συναισθήματα με πλημμύρισαν.
Δεν θα σταθώ σε οτιδήποτε αρνητικό. Θα ήθελα μόνο να μοιραστώ μαζί σας την προσευχή που μου χάρισε ένας νέος άνθρωπος χωρίς να του την έχω ζητήσει.
Είναι για μένα το δικό μου «πρωινό άστρο».
Είναι εμφανές πως το παιδί θέλησε να ζωγραφίσει την πατρίδα του περιτριγυρισμένη από τα γειτονικά έθνη, πιασμένα όμως χέρι-χέρι, με σεβασμό μεταξύ τους, και πάνω από όλα αγάπη.
Το παιδί αυτό ήρθε από μια εμπόλεμη ζώνη, κατατρεγμένο, αλλά είχε να δώσει μόνο χαμόγελο κι αισιοδοξία. Το μικρό αυτό παιδί μου έκανε τη ζωγραφιά του δώρο.
Τώρα εγώ τη μοιράζομαι μαζί σας, με σκοπό να μεταδώσουμε το μήνυμα αυτού του παιδιού:
"Ποτέ πια πόλεμος! Μόνο ειρήνη! Αλληλεγγύη στους πρόσφυγες!
Έξω οι ναζί της Χρυσής Αυγής! Έξω ο ρατσισμός, η ξενοφοβία,
Η θρησκευτική μισαλλοδοξία!"
*Θεατρολόγος
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών