Ο ποιητής Κώστας Ουράνης με την σύζυγό του Ελένη Ουράνη, το γένος Νεγρεπόντη,
πιο γνωστή ως κριτικό θεάτρου με το φιλολογικό ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος (1896 - 1971).
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=116453
πιο γνωστή ως κριτικό θεάτρου με το φιλολογικό ψευδώνυμο Άλκης Θρύλος (1896 - 1971).
Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=116453
Κώστας Οὐράνης (Λεωνίδιο 1890 - Ἀθήνα 1953) ήταν Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, μεταφραστὴς καὶ δημοσιογράφος.
Θὰ μπορούσαμε νὰ τὸν ποῦμε ὁ τελευταῖος ρομαντικὸς τῶν Γραμμάτων μας, γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης. Γλυστρώντας πάνω ἀπ᾿ τὰ κύματα τῆς λύπης, ποὺ ἦταν ὁλόκληρη ψυχική, ἀντιπαρέρχονταν τὴν καθημερινότητα, ξέφυγε τὴν πεζολογία τῶν πρακτικῶν ἡμερῶν καὶ μετατοπίζονταν σὲ μία περιοχὴ καμωμένη ἀπὸ τὸ δικό του κλίμα, ὅπου ἡ νοσταλγία του εὕρισκε τροφὴ καὶ ἡ θλίψη τοῦ διέξοδο. Ἂν διέφερε σὲ κάτι ἀπὸ τοὺς ρομαντικούς, ἦταν πὼς οἱ μετατοπίσεις, ἡ φυγή του, ὁ ἀποδημητισμός του, δὲν πραγματεύονταν μόνο στὴ φαντασία. Τὰ ζοῦσε, τὸ ταξίδι καὶ τὴν ἀλλαγή. Ἡ φυγὴ γίνονταν πραγματοποιημένο τραγούδι, μιὰ ζῶσα μεταρσίωση ἀνάμεσα στὴν ὀνειροπόληση ποὺ προηγεῖτο καὶ στὴν νοσταλγία ποὺ ἀκολουθοῦσε.
Ποιητικά κείμενά του, καθώς και βιογραφικὰ στοιχεῖα - εργογραφία - εργοκριτική, εδώ:
http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_oyranhs_poems.htm
Τα ποιήματά του, εξαντλημένα εδώ και χρόνια, επανακυκλοφόρησαν πριν από λίγα χρόνια από την «Εστία», ακολουθώντας πιστά τη συγκεντρωτική έκδοση των «Ποιημάτων» που επιμελήθηκε τη χρονιά του θανάτου του η σύζυγός του.
Στον δεύτερο ενικό της οικειότητας, ο χαιρετισμός της Κικής Δημουλά προς τον ομότεχνό της:
«Σου απευθύνομαι. Και σίγουρα θα ενοχλείται η ισχυρογνώμων σιωπή σου που ανακατεύομαι στα προσωπικά σας. Αλλά την εκλαμβάνω σαν σημάδι πως υπάρχεις και θέλω να την κάνω να το ομολογήσει. Για το καλό και των δυο σας και για το δικό μου καλό προπάντων επειδή, σαν αισιόδοξα έντρομη που είμαι, καλλιεργώ ότι η απουσία μπορεί να είναι ένα τρικ της προσωρινότητας, μια χωρατατζού παραλλαγή της παρουσίας -ποιος είπε ότι δε χωράνε αστεία στον θάνατο. Σου απευθύνομαι άλλωστε μετά τη σφυγμομέτρηση που έδειξε η διαχρονικότητα της ποίησής σου να προηγείται της λησμοσύνης με μεγάλο ποσοστό. Αρα υπάρχεις».
Εξαιρετική η μελοποίηση του ποιήματος με τίτλο: " Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι",
Από τα "Διάφανα Κρίνα" - https://www.youtube.com/watch?v=axT_85vGORc
Οι στίχοι του ποιήματος/τραγουδιού:
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ’ αυτός έχει πεθάνει!».
Μια στιγμή θ’ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα’ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει...