Όπως έχει δηλώσει, είναι μια "υβριδική" site specific δημιουργός, δασκάλα και performer/επιτελέστρια! Εργάστηκε επαγγελματικά επί πολλά έτη στη Μεγάλη Βρετανία και τον υπόλοιπο κόσμο. Ζει επί 25ετία στο Somerset. Είχα την τύχη να την γνωρίσω για λίγες ώρες προχθές το βράδυ, Παρασκευή, 22 Μαϊου, το απόγευμα.
Το ερώτημα αναπόφευκτο: Μπορείς να γνωρίσεις πραγματικά έναν άνθρωπο με τον οποίο αλληλεπιδράς για τόση λίγη ώρα; Αντιστρέφοντας όμως το ερώτημα: Ποιόν μπορείς να γνωρίσεις; Ακόμα και η πολυπόθητη, "διαφημισμένη" και τόσο συζητημένη αυτογνωσία, πόσο εφικτή είναι; Και μήπως τελικά το ένα εξυπηρετεί παράλληλα το άλλο; Μήπως η αυτογνωσία βασίζεται στις αντανακλάσεις των άλλων μέσα μας, σε αυτό που μας ξυπνούν; Μήπως η αυτογνωσία βοηθά ώστε να είμαστε ικανότεροι για την ενσυναίσθηση; Σε αυτά τα ερωτηματικά, δεν βρήκα απάντηση, όπως ούτε καν ποτέ θα βρω. Μακάρι να μην την βρω ποτέ μου την απάντηση, η Ουτοπία μπορεί και πρέπει να είναι μια κατάσταση επιθυμητή μεν, αλλά σε διαρκή εκκρεμότητα.
Όμως, στο σύντομο αυτό σε διάρκεια αλλά τεράστιο σε θεωρητικό και πρακτικό υπόβαθρο workshop, στο πλαίσιο του ευρύτερου μαθήματος συγγραφής για όλους του Χρήστου Πολυμενάκου, "Κινητήρας Σ - Έξω καρδιά!", για το οποίο έχει προηγηθεί ήδη άλλη ανάρτηση (βλ. εδώ: http://loving2write/march-23rd-2015) και του οποίου ήταν προσκεκλημένη δασκάλα, η Melanie τήρησε την υπόσχεσή της: Μας δίδαξε με έναν αντισυμβατικό τρόπο, συνδυάζοντας θεωρητικό λόγο με σύντομες site specific ασκήσεις, τα μυστικά της τέχνης της, ενώ παράλληλα δημιούργησε ένα οικείο κλίμα μεταξύ όλων που επέτρεψε να είμαστε ο εαυτός μας, πραγματικά "έξω καρδιά" παρά το κρύο που έκανε αισθητή την παρουσία του μόλις ο Ήλιος και κατά συνέπεια το φως και η ζεστασιά είχαν εξαφανιστεί.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πέρα από την επιμονή της στην καλλιέργεια της "σχέσης" που θέλει να έχει με το εκάστοτε κοινό της, αντί να είναι μια καλλιτέχνις-αλεξιπτωτίστρια, όπως συνέβαινε χρόνια πίσω, παρουσιάζει η αντίστοιχη στάση που τηρεί ως προς το θέμα της διάρκειας της έρευνας που θα απαιτούσε η γνωριμία ενός σύγχρονου performer με τον υπό μελέτη και καλλιτεχνική επεξεργασία χώρο, και κατά συνέπεια τους ανθρώπους αυτού του χώρου.
Πχ μια μελέτη για το Ζάπππειο Μέγαρο, πέρα από την ιστορική έρευνα θα περιελάμβανε μελέτη των ανθρώπων, αλλά με έναν τρόπο που θα απέφευγε την αφ' υψηλού δυτική ματιά σε αντίστοιχα project του παρελθόντος, ένα ιδεολογικό πρίσμα σύμφωνα με το οποίο ότι ο (δυτικός) καλλιτέχνης είναι κάτι εκτός και φυσικά υπεράνω των υπό το βλέμμα του ανθρώπινων υποκειμένων, που αν μη τι άλλο θα πρέπει να ειναι σεβαστά ως τέτοια και να μην παραγνωρίζεται η ανάγκη αποδοχής από αυτά του οποιουδήποτε site specific έργου τέχνης στην "επικράτειά" τους.
Κλείνοντας, η Melanie μας μίλησε για την τέχνη της ιαπωνικής ποίησης Χαικού, για τους κανόνες που την διέπουν και μας ζήτησε να κάνουμε μια μικρή ποιητική απόπειρα, γράφοντας μόνοι μας ένα τέτοιο ποίημα στο χώρο και στη συνέχεια αποδίδοντάς το με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ποίηση, όπου οι στιγμές αντικειμενικής εμπειρίας προτιμώνται έναντι των ερμηνειών και των αναλύσεών τους. Για αυτό και είναι τόσο σύντομα αυτά τα ποιήματα. Επιπλέον, στόχος είναι να δειχθεί κάτι και όχι να "ειπωθεί".
Ακολουθεί το δικό μου ποιητικό πόνημα, σε αγγλικό στίχο:
Where is light?
Spring made day last longer,
But darkness is always there.
Το ερώτημα αναπόφευκτο: Μπορείς να γνωρίσεις πραγματικά έναν άνθρωπο με τον οποίο αλληλεπιδράς για τόση λίγη ώρα; Αντιστρέφοντας όμως το ερώτημα: Ποιόν μπορείς να γνωρίσεις; Ακόμα και η πολυπόθητη, "διαφημισμένη" και τόσο συζητημένη αυτογνωσία, πόσο εφικτή είναι; Και μήπως τελικά το ένα εξυπηρετεί παράλληλα το άλλο; Μήπως η αυτογνωσία βασίζεται στις αντανακλάσεις των άλλων μέσα μας, σε αυτό που μας ξυπνούν; Μήπως η αυτογνωσία βοηθά ώστε να είμαστε ικανότεροι για την ενσυναίσθηση; Σε αυτά τα ερωτηματικά, δεν βρήκα απάντηση, όπως ούτε καν ποτέ θα βρω. Μακάρι να μην την βρω ποτέ μου την απάντηση, η Ουτοπία μπορεί και πρέπει να είναι μια κατάσταση επιθυμητή μεν, αλλά σε διαρκή εκκρεμότητα.
Όμως, στο σύντομο αυτό σε διάρκεια αλλά τεράστιο σε θεωρητικό και πρακτικό υπόβαθρο workshop, στο πλαίσιο του ευρύτερου μαθήματος συγγραφής για όλους του Χρήστου Πολυμενάκου, "Κινητήρας Σ - Έξω καρδιά!", για το οποίο έχει προηγηθεί ήδη άλλη ανάρτηση (βλ. εδώ: http://loving2write/march-23rd-2015) και του οποίου ήταν προσκεκλημένη δασκάλα, η Melanie τήρησε την υπόσχεσή της: Μας δίδαξε με έναν αντισυμβατικό τρόπο, συνδυάζοντας θεωρητικό λόγο με σύντομες site specific ασκήσεις, τα μυστικά της τέχνης της, ενώ παράλληλα δημιούργησε ένα οικείο κλίμα μεταξύ όλων που επέτρεψε να είμαστε ο εαυτός μας, πραγματικά "έξω καρδιά" παρά το κρύο που έκανε αισθητή την παρουσία του μόλις ο Ήλιος και κατά συνέπεια το φως και η ζεστασιά είχαν εξαφανιστεί.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον, πέρα από την επιμονή της στην καλλιέργεια της "σχέσης" που θέλει να έχει με το εκάστοτε κοινό της, αντί να είναι μια καλλιτέχνις-αλεξιπτωτίστρια, όπως συνέβαινε χρόνια πίσω, παρουσιάζει η αντίστοιχη στάση που τηρεί ως προς το θέμα της διάρκειας της έρευνας που θα απαιτούσε η γνωριμία ενός σύγχρονου performer με τον υπό μελέτη και καλλιτεχνική επεξεργασία χώρο, και κατά συνέπεια τους ανθρώπους αυτού του χώρου.
Πχ μια μελέτη για το Ζάπππειο Μέγαρο, πέρα από την ιστορική έρευνα θα περιελάμβανε μελέτη των ανθρώπων, αλλά με έναν τρόπο που θα απέφευγε την αφ' υψηλού δυτική ματιά σε αντίστοιχα project του παρελθόντος, ένα ιδεολογικό πρίσμα σύμφωνα με το οποίο ότι ο (δυτικός) καλλιτέχνης είναι κάτι εκτός και φυσικά υπεράνω των υπό το βλέμμα του ανθρώπινων υποκειμένων, που αν μη τι άλλο θα πρέπει να ειναι σεβαστά ως τέτοια και να μην παραγνωρίζεται η ανάγκη αποδοχής από αυτά του οποιουδήποτε site specific έργου τέχνης στην "επικράτειά" τους.
Κλείνοντας, η Melanie μας μίλησε για την τέχνη της ιαπωνικής ποίησης Χαικού, για τους κανόνες που την διέπουν και μας ζήτησε να κάνουμε μια μικρή ποιητική απόπειρα, γράφοντας μόνοι μας ένα τέτοιο ποίημα στο χώρο και στη συνέχεια αποδίδοντάς το με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ποίηση, όπου οι στιγμές αντικειμενικής εμπειρίας προτιμώνται έναντι των ερμηνειών και των αναλύσεών τους. Για αυτό και είναι τόσο σύντομα αυτά τα ποιήματα. Επιπλέον, στόχος είναι να δειχθεί κάτι και όχι να "ειπωθεί".
Ακολουθεί το δικό μου ποιητικό πόνημα, σε αγγλικό στίχο:
Where is light?
Spring made day last longer,
But darkness is always there.