Εναλλακτικός τίτλος:
Από την Πόλη έρχομαι ... και στην κορφή, η Καν’ έλη, ο κομμουνισμός και … ο Φρόυντ.
Σύμφωνα με την παράδοση κτήτορες του ναού της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, είναι οι Άγιος Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη.
Η παράδοση σχετικά με την ονομασία του ναού, έχει ως εξής: «Ενενήντα εννέα φανερές πόρτες έχει η Καταπολιανή. Η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Θα φανεί η πόρτα αυτή και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη»!
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/panagia-ekatontapiliani-stin-paro-ti-lei-i-paradosi-gia-tis-99-faneres-piles-ke-ti-mia-pou-parameni-aorati/
Με την ελαφρά αυτή τροποποίηση της πασίγνωστης παροιμίας στα καθ’ ημάς, στόχο έχω να καταδείξω την προσωπική μου αν θέλετε θέση ως προς την αντιμετώπιση του θέματος της θρησκείας, του πολιτισμού και της πολιτικής, όπως αλληλοδιαπλέκονται διαχρονικά.
Πρόκειται για το καταστάλαγμα μιάς ιδιαίτερης … σχέσης!
Της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου σήμερα, και αναπόφευκτα όλοι μνηνονεύουμε … τη θρησκεία: Έστω κι αν δεν μας αρέσει σήμερα, εν έτει 2015 μ.Χ. (το γεγονός ότι μετράμε ακόμη τα χρόνια με βάση μια αβέβαιη ιστορικά γέννηση έχει σημασία) παίζει σε παγκόσμιο επίπεδο τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο από ποτέ άλλοτε, καθ’ ότι και ο νεοαθεϊσμός ως δόγμα δρα στο πλαίσιο ενός “ψυχρού” πολέμου μεταξύ του δυτικού και του αραβικού κόσμου, του χριστιανικού κόσμου και του Ισλάμ. Σε αυτό το πλαίσιο, η οποιαδήποτε “Σταυροφορία” για τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνεται βορρά στα χέρια των ιμπεριαλιστών, που δεν ανέχονται να υπάρχουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, όπως εκείνες του “μαύρου χρυσού”, που να μη τις εκμεταλλεύονται οι ίδιοι. Παράλληλα, ο χρυσός της Αφρικής είναι ήδη στα χέρια τους, ενώ η Σομαλία πχ προβάλλεται ως πρότυπο ανάπτυξης ενώ είναι μια διαλυμένη χώρα και υποκείμενο του αναρχοκαπιταλιστικού πειράματος.
Συναφής και η ετυμολογία της ανωτέρω παροιμίας: Όπως πληροφορούμαστε από εδώ: http://apotinpolierhome.blogspot.gr, συνδέεται με τις μεσαινωνικές σταυροφορίες, όταν οι λεγόμενοι κατά τα άλλα “χριστιανοί” μαχητές, στο δρόμο τους για την Απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, έκανα μια στάση και στην Πόλη για την πρώτη της Άλωση. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πλέον αναφαίρετο δικαίωμα τις θρησκευτικές ελευθερίες όλων των ανθρώπων, όποιο κι αν είναι το δόγμα τους. Η υποστήριξη από μέρους μου του αιτήματος του διαχωρισμού εκκλησίας/κράτους δεν συνοδεύεται από την απαρέσκεια προς τους Χριστιανούς συνανθρώπους μου, καθώς ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως πρόκειται για μια μαζική πλάνη είναι δεδομένη η ανεξιθρησκεία. Ο καθένας δικαιούται να επιλέξει την αφήγηση περί της δημιουργίας του κόσμου που τον εξυπηρετεί για να οργανώσει τον χαώδη αυτό κόσμο γύρω μας. Κι εγώ είμαι δεδομένα υποχρεωμένος να σεβαστώ τον Άλλο, όπως κι εμένα εκείνος. Ωστόσο, είναι πραγματικά ατυχές το γεγονός πως η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση έχει συνδεθεί τόσο πολύ με την κυρίαρχη αυτή αφήγηση για το έθνος μας και το νεοελληνικό πολιτισμό, ώστε οι ίδιοι οι ιεράρχες να προβαίνουν σε κηρύγματα μίσους, αιρετικά επιπλέον εφόσον ο εθνοφυλετισμός είναι αίρεση επίσημα σύμφωνα με την Εκκλησία.
Με τον τρόπο αυτό, αποτρέπεται η ειρηνική συνύπαρξη, παρά τη διαχρονική θρησκευτική πολυμορφία αυτού του μωσαϊκού, που λέγεται ελληνικό έθνος, και που είναι για μένα αυτονόητα ένας ανεκτίμητος πολιτισμικός πλούτος. Παράλληλα, παρά και την “επί του όρους” ομιλία, που δεν μιλάει όμως για κατακτητικούς πολέμους αλλά για την διάδοση του λόγου του Κυρίου, ο εθνικισμός καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα τουλάχιστον κατά πολύ από την κυρίαρχη αστική τάξη, με όχημα το τρίπτυχο: Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, συνδέοντας όλα αυτά τα καταπιεστικά στερεότυπα σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ! Ούτε ο υλισμός του Μαρξ, που μίλησε για το όπιο, αλλά ούτε και η θεωρία του του Φρόυντ, που ως ο τελευταίος θετικιστής σύμφωνα με τον Ελιάντ, μίλησε για την “δυσφορία από τον πολιστισμό” και τα συναφή, δεν κατάφεραν να ανατρέψουν αυτή την πραγματικότητα. Σήμερα, ο θρησκευτικός φανατισμός, παράλληλα με τον εθνικισμό, είναι εκεί και μας απειλούν όσους δεν συμμορφωνόμαστε, παρά το ιστορικό γεγονός ότι ο μεγαλοϊδεατισμός δεν έχει επιφέρει, παρά μόνο την εθνική ταπείνωση… Με αποκορύφωμα την καταστροφή το 1922, όταν χριστιανικοί πληθυσμοί που ζούσαν για αιώνες ειρηνικά με τους αλλόθρησκους –παρά τα κοινωνικά προνόμιά που είχαν- εκτοπίστηκαν κι έγιναν πρόσφυγες, όπως εκείνοι που τώρα έρχονται, για να αντιμετωπίσουν την ανέχεια αλλά και το ρατσισμό των ίδιων εγχώριων “χριστιανικών πληθυσμών”.
… Κι όλα αυτά για ένα “πουκάμισο αδειανό”, για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, όπως είπε κάποτε και ο μέγας Γ. Σεφέρης, πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Θυμάμαι συχνά αυτούς τους μεγάλους ποιητές της γενιάς του, τόσο τον Σεφέρη όσο και τον Ελύτη. Το όραμά τους για μια σύγχρονη Ελλάδα απαλλαγμένη από παρόμοιες ιδεοληψίες, με σεβασμό σε ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, έρχεται σε ρήξη με τον καινοφανή “ευρωπαϊσμό” του φραπέ, που δεν είναι παρά η γαλλική λέξη για τον καφέ τον … τούρκικο, που κάποτε μας είπαν ότι έπρεπε να τον λέμε ελληνικό γιατί ήταν και αυτό μια εθνικιστική, αλλά παράλληλα εθελόδουλη στις γαλλικές επιρροές απάρνηση της εθνικής μας ταυτότητας.
Θα ήθελα λοιπόν να κλείσω με αυτό το video:
https://www.youtube.com/watch?v=lARmXAnXnNo.
Το είχα δει ήδη υπ' όψη, αλλά μου το επεσήμανε και μια φίλη πιστή Χριστιανή, που, όσο κι αν δεν συμμερίζομαι την πίστη της, τη σέβομαι όσο λίγους ανθρώπους.
Να ευχηθώ λοιπόν και σε όλους/ες όσους/ες σήμερα γιορτάζουν,
Χρόνια Πολλά!
Προσωπικά δεν πιστεύω, αλλά πάντα δέχομαι τις ευχές!
Από την Πόλη έρχομαι ... και στην κορφή, η Καν’ έλη, ο κομμουνισμός και … ο Φρόυντ.
Σύμφωνα με την παράδοση κτήτορες του ναού της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής, είναι οι Άγιος Κωνσταντίνος και Αγία Ελένη.
Η παράδοση σχετικά με την ονομασία του ναού, έχει ως εξής: «Ενενήντα εννέα φανερές πόρτες έχει η Καταπολιανή. Η εκατοστή είναι κλειστή και δεν φαίνεται. Θα φανεί η πόρτα αυτή και θα ανοίξει, όταν οι Έλληνες πάρουν την Πόλη»!
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/panagia-ekatontapiliani-stin-paro-ti-lei-i-paradosi-gia-tis-99-faneres-piles-ke-ti-mia-pou-parameni-aorati/
Με την ελαφρά αυτή τροποποίηση της πασίγνωστης παροιμίας στα καθ’ ημάς, στόχο έχω να καταδείξω την προσωπική μου αν θέλετε θέση ως προς την αντιμετώπιση του θέματος της θρησκείας, του πολιτισμού και της πολιτικής, όπως αλληλοδιαπλέκονται διαχρονικά.
Πρόκειται για το καταστάλαγμα μιάς ιδιαίτερης … σχέσης!
Της Κοίμησης της Υπεραγίας Θεοτόκου σήμερα, και αναπόφευκτα όλοι μνηνονεύουμε … τη θρησκεία: Έστω κι αν δεν μας αρέσει σήμερα, εν έτει 2015 μ.Χ. (το γεγονός ότι μετράμε ακόμη τα χρόνια με βάση μια αβέβαιη ιστορικά γέννηση έχει σημασία) παίζει σε παγκόσμιο επίπεδο τον πιο σημαντικό ίσως ρόλο από ποτέ άλλοτε, καθ’ ότι και ο νεοαθεϊσμός ως δόγμα δρα στο πλαίσιο ενός “ψυχρού” πολέμου μεταξύ του δυτικού και του αραβικού κόσμου, του χριστιανικού κόσμου και του Ισλάμ. Σε αυτό το πλαίσιο, η οποιαδήποτε “Σταυροφορία” για τα ανθρώπινα δικαιώματα γίνεται βορρά στα χέρια των ιμπεριαλιστών, που δεν ανέχονται να υπάρχουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, όπως εκείνες του “μαύρου χρυσού”, που να μη τις εκμεταλλεύονται οι ίδιοι. Παράλληλα, ο χρυσός της Αφρικής είναι ήδη στα χέρια τους, ενώ η Σομαλία πχ προβάλλεται ως πρότυπο ανάπτυξης ενώ είναι μια διαλυμένη χώρα και υποκείμενο του αναρχοκαπιταλιστικού πειράματος.
Συναφής και η ετυμολογία της ανωτέρω παροιμίας: Όπως πληροφορούμαστε από εδώ: http://apotinpolierhome.blogspot.gr, συνδέεται με τις μεσαινωνικές σταυροφορίες, όταν οι λεγόμενοι κατά τα άλλα “χριστιανοί” μαχητές, στο δρόμο τους για την Απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, έκανα μια στάση και στην Πόλη για την πρώτη της Άλωση. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πλέον αναφαίρετο δικαίωμα τις θρησκευτικές ελευθερίες όλων των ανθρώπων, όποιο κι αν είναι το δόγμα τους. Η υποστήριξη από μέρους μου του αιτήματος του διαχωρισμού εκκλησίας/κράτους δεν συνοδεύεται από την απαρέσκεια προς τους Χριστιανούς συνανθρώπους μου, καθώς ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως πρόκειται για μια μαζική πλάνη είναι δεδομένη η ανεξιθρησκεία. Ο καθένας δικαιούται να επιλέξει την αφήγηση περί της δημιουργίας του κόσμου που τον εξυπηρετεί για να οργανώσει τον χαώδη αυτό κόσμο γύρω μας. Κι εγώ είμαι δεδομένα υποχρεωμένος να σεβαστώ τον Άλλο, όπως κι εμένα εκείνος. Ωστόσο, είναι πραγματικά ατυχές το γεγονός πως η ορθόδοξη χριστιανική παράδοση έχει συνδεθεί τόσο πολύ με την κυρίαρχη αυτή αφήγηση για το έθνος μας και το νεοελληνικό πολιτισμό, ώστε οι ίδιοι οι ιεράρχες να προβαίνουν σε κηρύγματα μίσους, αιρετικά επιπλέον εφόσον ο εθνοφυλετισμός είναι αίρεση επίσημα σύμφωνα με την Εκκλησία.
Με τον τρόπο αυτό, αποτρέπεται η ειρηνική συνύπαρξη, παρά τη διαχρονική θρησκευτική πολυμορφία αυτού του μωσαϊκού, που λέγεται ελληνικό έθνος, και που είναι για μένα αυτονόητα ένας ανεκτίμητος πολιτισμικός πλούτος. Παράλληλα, παρά και την “επί του όρους” ομιλία, που δεν μιλάει όμως για κατακτητικούς πολέμους αλλά για την διάδοση του λόγου του Κυρίου, ο εθνικισμός καλλιεργήθηκε στην Ελλάδα τουλάχιστον κατά πολύ από την κυρίαρχη αστική τάξη, με όχημα το τρίπτυχο: Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, συνδέοντας όλα αυτά τα καταπιεστικά στερεότυπα σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ! Ούτε ο υλισμός του Μαρξ, που μίλησε για το όπιο, αλλά ούτε και η θεωρία του του Φρόυντ, που ως ο τελευταίος θετικιστής σύμφωνα με τον Ελιάντ, μίλησε για την “δυσφορία από τον πολιστισμό” και τα συναφή, δεν κατάφεραν να ανατρέψουν αυτή την πραγματικότητα. Σήμερα, ο θρησκευτικός φανατισμός, παράλληλα με τον εθνικισμό, είναι εκεί και μας απειλούν όσους δεν συμμορφωνόμαστε, παρά το ιστορικό γεγονός ότι ο μεγαλοϊδεατισμός δεν έχει επιφέρει, παρά μόνο την εθνική ταπείνωση… Με αποκορύφωμα την καταστροφή το 1922, όταν χριστιανικοί πληθυσμοί που ζούσαν για αιώνες ειρηνικά με τους αλλόθρησκους –παρά τα κοινωνικά προνόμιά που είχαν- εκτοπίστηκαν κι έγιναν πρόσφυγες, όπως εκείνοι που τώρα έρχονται, για να αντιμετωπίσουν την ανέχεια αλλά και το ρατσισμό των ίδιων εγχώριων “χριστιανικών πληθυσμών”.
… Κι όλα αυτά για ένα “πουκάμισο αδειανό”, για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή, όπως είπε κάποτε και ο μέγας Γ. Σεφέρης, πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Θυμάμαι συχνά αυτούς τους μεγάλους ποιητές της γενιάς του, τόσο τον Σεφέρη όσο και τον Ελύτη. Το όραμά τους για μια σύγχρονη Ελλάδα απαλλαγμένη από παρόμοιες ιδεοληψίες, με σεβασμό σε ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, έρχεται σε ρήξη με τον καινοφανή “ευρωπαϊσμό” του φραπέ, που δεν είναι παρά η γαλλική λέξη για τον καφέ τον … τούρκικο, που κάποτε μας είπαν ότι έπρεπε να τον λέμε ελληνικό γιατί ήταν και αυτό μια εθνικιστική, αλλά παράλληλα εθελόδουλη στις γαλλικές επιρροές απάρνηση της εθνικής μας ταυτότητας.
Θα ήθελα λοιπόν να κλείσω με αυτό το video:
https://www.youtube.com/watch?v=lARmXAnXnNo.
Το είχα δει ήδη υπ' όψη, αλλά μου το επεσήμανε και μια φίλη πιστή Χριστιανή, που, όσο κι αν δεν συμμερίζομαι την πίστη της, τη σέβομαι όσο λίγους ανθρώπους.
Να ευχηθώ λοιπόν και σε όλους/ες όσους/ες σήμερα γιορτάζουν,
Χρόνια Πολλά!
Προσωπικά δεν πιστεύω, αλλά πάντα δέχομαι τις ευχές!