Με αφορμή το μάθημα "Έξω καρδιά", αλλά και μια ανάλογη εμπειρία στο μάθημα "Κινητήρας - ΧΘ", υπό την καθοδήγηση της επισκέπτριας καθηγήτριας Βίκυς Αδάμου, προαναγγέλλεται η συγγραφή ενός άρθρου σχετικά με το θέμα του "σπασίματος" της σύμβασης του καλλιτεχνικού (εν προκειμένω του χοροθεατρικού) χώρου για κοινωνικούς/ακτιβιστικούς λόγους.
Ο Κινητήρας είναι ένας εναλλακτικός χώρος που ούτως ή άλλως προωθεί τις σύγχρονες παραστατικές τέχνες και όχι το θέατρο ή το χορό με την κλασική/μουσειακή πλέον έννοιά τους. Στη λεγόμενη performance, ο επιτελεστής δεν ερμηνεύει/μιμείται έναν ρόλο αλλά τον βιώνει πολύ πιο άμεσα, καθώς αυτός δεν απέχει πολύ από την δική του, "πραγματική" προσωπικότητα.
Ο χώρος, αλλά και το σώμα του performer, είναι τα "κείμενα" όπου εγγράφεται η δράση άμεσα, και όχι οι φορείς μέσα από τους οποίους αναπαριστάνεται κάτι το υλικά απόν (και φανερό μόνο νοερά, με το "μαγικό Αν" του Στανισλάφσκι).
Οι δέ θεατές είναι κατ' ανάγκην "δρώντες θεατές" (spect-actors), κατά το πρότυπο που εφαρμόζεται στο θέατρο Forum του Augusto Boal, και πολλές φορές μπορούν να παρέμβουν άμεσα στο σώμα του/της performer, όπως έχει ήδη γίνει στις διαβόητες πια performance (κοινωνικές δράσεις - πειράματα) της Αμερικανίδας performer με σερβική καταγωγή, Marina Abramovic.
Στην πραγματικότητα, ο διαχωρισμός επιτελεστών-θεατών αίρεται, όπως γινόταν και γίνεται στα απανταχού του κόσμου θρησκευτικά τελετουργικά, αλλά και σε κοσμικά τελετουργικά με παραστατικά στοιχεία, όπως είναι οι στέψεις Βασιλέων, η επίσημη απόδοση τιμητικών τίτλων, οι τελετές επίδοσης αθλητικών μεταλλίων, κλπ.
Τι γίνεται όμως ακριβώς όταν όλα αυτά μεταφέρονται εκτός των καλλιτεχνικών χώρων, κι "επιτελούνται" σε εντελώς αντισυμβατικούς χώρους, όπως είναι τα βαγόνια του μετρό; Πώς εκλαμβάνει αυτές τις δράσεις, ποιό νόημα τους αποδίδει ο ανυποψίαστος θεατής;
Εν τέλει, πώς μπορεί να βιώσει ο ίδιος ο performer αυτή την ιδιαίτερη επικοινωνία με ένα τέτοιο κοινό στο δημόσιο χώρο και που θα μπορούσε να οδηγηθεί εάν αποφάσιζε να την αξιοποιήσει καλλιτεχνικά αλλά και κοινωνικά/πολιτικά;
Ο Κινητήρας είναι ένας εναλλακτικός χώρος που ούτως ή άλλως προωθεί τις σύγχρονες παραστατικές τέχνες και όχι το θέατρο ή το χορό με την κλασική/μουσειακή πλέον έννοιά τους. Στη λεγόμενη performance, ο επιτελεστής δεν ερμηνεύει/μιμείται έναν ρόλο αλλά τον βιώνει πολύ πιο άμεσα, καθώς αυτός δεν απέχει πολύ από την δική του, "πραγματική" προσωπικότητα.
Ο χώρος, αλλά και το σώμα του performer, είναι τα "κείμενα" όπου εγγράφεται η δράση άμεσα, και όχι οι φορείς μέσα από τους οποίους αναπαριστάνεται κάτι το υλικά απόν (και φανερό μόνο νοερά, με το "μαγικό Αν" του Στανισλάφσκι).
Οι δέ θεατές είναι κατ' ανάγκην "δρώντες θεατές" (spect-actors), κατά το πρότυπο που εφαρμόζεται στο θέατρο Forum του Augusto Boal, και πολλές φορές μπορούν να παρέμβουν άμεσα στο σώμα του/της performer, όπως έχει ήδη γίνει στις διαβόητες πια performance (κοινωνικές δράσεις - πειράματα) της Αμερικανίδας performer με σερβική καταγωγή, Marina Abramovic.
Στην πραγματικότητα, ο διαχωρισμός επιτελεστών-θεατών αίρεται, όπως γινόταν και γίνεται στα απανταχού του κόσμου θρησκευτικά τελετουργικά, αλλά και σε κοσμικά τελετουργικά με παραστατικά στοιχεία, όπως είναι οι στέψεις Βασιλέων, η επίσημη απόδοση τιμητικών τίτλων, οι τελετές επίδοσης αθλητικών μεταλλίων, κλπ.
Τι γίνεται όμως ακριβώς όταν όλα αυτά μεταφέρονται εκτός των καλλιτεχνικών χώρων, κι "επιτελούνται" σε εντελώς αντισυμβατικούς χώρους, όπως είναι τα βαγόνια του μετρό; Πώς εκλαμβάνει αυτές τις δράσεις, ποιό νόημα τους αποδίδει ο ανυποψίαστος θεατής;
Εν τέλει, πώς μπορεί να βιώσει ο ίδιος ο performer αυτή την ιδιαίτερη επικοινωνία με ένα τέτοιο κοινό στο δημόσιο χώρο και που θα μπορούσε να οδηγηθεί εάν αποφάσιζε να την αξιοποιήσει καλλιτεχνικά αλλά και κοινωνικά/πολιτικά;