Κλέφτες, ονομάζονταν τα μέλη ένοπλων παράνομων ομάδων του βουνού, την περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι έδωσαν το όνομά τους στα φημισμένα κλέφτικα δημοτικά τραγούδια.
[Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια]
Σήμερα ο όρος είναι τουλάχιστον υποτιμητικός. Κλέφτης ονομάζεται, στην καθομιλουμένη, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια εκείνος ο οποίος σύμφωνα με το Ποινικό Δίκαιο διαπράττει το έγκλημα της κλοπής. Ο νομοθέτης και η Επιστήμη του Ποινικού Δικαίου αποφεύγουν, στο μέτρο του δυνατού, να χαρακτηρίσουν γενικώς το δράστη (κλέφτη, δολοφόνο κλπ.), χαρακτηρίζουν κυρίως την πράξη. Αν, παρ' όλα αυτά, χρειαστεί να αναφερθούν στο δράστη, χρησιμοποιούν κατά κανόνα τη μετοχή αορίστου (κλέψας, θανατώσας = αυτός που στο παρελθόν έκλεψε, σκότωσε).
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην καθημερινότητα, όπου μπορεί κανείς να χαρακτηριστεί ως "κλέφτης" χωρίς να υπάρχει καμία ποινική ένδειξη σχετική. Δυστυχώς ενίοτε ο χαρακτηρισμός αποδίδεται με κριτήρια ρατσιστικά ή και ταξικά, καθώς ένας άπορος μετανάστης που έχει κλέψει ένα μικροποσό έχει πιο πολλές πιθανότητες να "κακοχαρακτηριστεί", παρ' ό,τι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος σε τράπεζα που μπορεί να έχει υπεξαιρέσει τεράστιο χρηματικό ποσό. Γνωστή ελληνική ταινία που αναφέρεται σε έναν "κλέφτη με φιλότιμο" κυκλοφόρησε το 1968, ενώ το "Φωνάζει ο κλέφτης" είναι τίτλος ελληνικής ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής 1965. To ανεπανάληπτο αριστούργημα του πατέρα του Ιταλικού Νεορεαλισμού, Βιτόριο Ντε Σίκα, φέρει τον τίτλο "Κλέφτης ποδηλάτων".
[Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια]
Σήμερα ο όρος είναι τουλάχιστον υποτιμητικός. Κλέφτης ονομάζεται, στην καθομιλουμένη, σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια εκείνος ο οποίος σύμφωνα με το Ποινικό Δίκαιο διαπράττει το έγκλημα της κλοπής. Ο νομοθέτης και η Επιστήμη του Ποινικού Δικαίου αποφεύγουν, στο μέτρο του δυνατού, να χαρακτηρίσουν γενικώς το δράστη (κλέφτη, δολοφόνο κλπ.), χαρακτηρίζουν κυρίως την πράξη. Αν, παρ' όλα αυτά, χρειαστεί να αναφερθούν στο δράστη, χρησιμοποιούν κατά κανόνα τη μετοχή αορίστου (κλέψας, θανατώσας = αυτός που στο παρελθόν έκλεψε, σκότωσε).
Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην καθημερινότητα, όπου μπορεί κανείς να χαρακτηριστεί ως "κλέφτης" χωρίς να υπάρχει καμία ποινική ένδειξη σχετική. Δυστυχώς ενίοτε ο χαρακτηρισμός αποδίδεται με κριτήρια ρατσιστικά ή και ταξικά, καθώς ένας άπορος μετανάστης που έχει κλέψει ένα μικροποσό έχει πιο πολλές πιθανότητες να "κακοχαρακτηριστεί", παρ' ό,τι ένα υψηλόβαθμο στέλεχος σε τράπεζα που μπορεί να έχει υπεξαιρέσει τεράστιο χρηματικό ποσό. Γνωστή ελληνική ταινία που αναφέρεται σε έναν "κλέφτη με φιλότιμο" κυκλοφόρησε το 1968, ενώ το "Φωνάζει ο κλέφτης" είναι τίτλος ελληνικής ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής 1965. To ανεπανάληπτο αριστούργημα του πατέρα του Ιταλικού Νεορεαλισμού, Βιτόριο Ντε Σίκα, φέρει τον τίτλο "Κλέφτης ποδηλάτων".
......................................................
Άραγε ο κλέφτης πώς κατέληξε να είναι κλέφτης;
Μήπως οι χειρότεροι κλέφτες δεν είναι στις τραπεζες,
και τα λοιπά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, και μας κλέβουν τη ζωη;
Κατά τα άλλα, να προσέχουμε στα ΑΤΜ,
γιατι θα μας κλέψει το "κλεφτρόνι" τα ανύπαρκτα χρήματα
που θα σηκώσουμε με τα capital controls,
Λες και έχουμε και παραπάνω!
Θα μας κλέψουν το σπίτι,
θα εισβάλουν οι διαρρήκτες,
και πρέπει να κλειδώσουμε.
Να κλειδώσουμε αμέσως!
Αλλά όταν κατασχεθεί το σπίτι λόγω χρεών,
τότε ποιός θα μας βοηθήσει,
για να ανακτήσουμε τα πράγματά μας
από αυτό τον "κλέφτη";