Η εκφραστικότητα, εφόσον διακρίνεται από ειλικρίνεια κι από ευθύτητα, πολλές φορές κάνει την καρδιά μας να ματώνει, και την ψυχή μας να πονά και να υποφέρει.
Προϋποθέτει την αυτογνωσία, αλλά και την ενσυναίσθηση, διαδικασίες εκ των πραγμάτων δύσκολες για όλους μας, εφόσον τα προσωπικά μας "Θέλω" δε συμβαδίζουν πάντα με τις επιθυμίες των Άλλων, όσο σημαντικοί κι αν είναι για εμάς.
Πολύ συχνά, ενοχοποιείται η ελεύθερη έκφραση κι επιβάλλεται μια λογοκρισία για να μην πούμε πχ ένα ενδεχόμενο "Όχι" σε έναν άνθρωπο που είναι οικείος μας και τον οποίο αγαπάμε.
Συνήθως, το "χρυσό κλειδί" για να ανοίξουμε την πόρτα της καρδιάς μας, ίσως και των άλλων, είναι το να είμαστε ειλικρινείς, ευθείς, παρά το πιθανό κόστος, να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να μην (αυτο)λογοκρινόμαστε εκ των προτέρων.
Επιτρέπω στον εαυτό μου να εκφράζεται ελεύθερα γιατί...
Ελεύθερη έκφραση είναι:
Οι άνθρωποι που είναι έξω καρδιά,
που εκτίθενται ανεπανόρθωτα και
που δεν κρατούν τίποτα μέσα τους,
για να τους τρώει τα σωθικά,
που δε δέχονται να τους φιμώνουν,
να τους στερούν τη φωνή τους,
Είναι η έφραση των συναισθημάτων μας,
χωρίς να μας νοιάζει τι θα πουν οι Άλλοι,
οσοδήποτε κι αν είναι για εμάς σημαντικοί,
Είναι το γέλιο και το κλάμα ενός παιδιού,
και πολύ περισσότερο εμού του ιδίου,
Είναι ο Στράτος Διονυσίου,
Είναι να ξέρεις ποιός είσαι,
που πατάς, και να το δείχνεις,
Είναι η τέχνη,
Είναι οι αφηγήσεις ζωής
των υπερήλικων παππούδων
στα εγγόνια τους,
Είναι και τα παραμύθια,
Είναι η δική μου παραμυθία,
Πωλείται ελπίδα σε τιμή ευκαιρίας.