Το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο, για να λειτουργήσει πρέπει να ανοίξει, αλλιώς δεν ...!
(14-08-2016)
Η φωτογραφία από το site του Ιδρύματος Κακογιάννη
Γραικύλος είμαι εγώ, και έχω και χαλασμένο αίμα, το αίμα το "αιλλυνικό" το έχει μόνο ο Πλεύρης, και παρεμπιπτόντως για το άλλοτε κοινό του Πλεύρη, εγώ και όλοι οι φιλότεχνοι που προτιμάμε να βλέπουμε τη Λυσιστράτη, ιδίως με μια ηθοποιό του διαμετρήματος της Λένας Κιτσοπούλου, και όχι να διαβάζουμε το "Πρώτο Θέμα", προδίδουμε με τον τρόπο αυτό τον "αιλλυνικό" πολιτισμό, του οποίου ο Θέμος Αναστασιάδης είναι ο σύγχρονος θεματοφύλακας! Αλλά πόσο αυθεντικά ελληνικός είναι ο κιτρινισμός του "Πρώτου Θέμου" κατά της Λένας Κιτσοπούλου, ή ακόμα και της Ντέπης Γκολεμά, όταν ο Εθνικός μας Ποιητής, Διονύσιος Σολωμός (ο οποίος μάλλον ήταν ανάπηρος και αν είχε ζήσει κατά τη ναζιστική κατοχή στη χώρα μας θα κινδύνευε από τη ναζιστική ευγονική και από τους Γερμανοτσολιάδες), δήλωνε ότι "το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό";
Πόση, αλήθεια, "εθνικοφροσύνη" δείχνει η εμπλοκή του Θέμου Αναστασιάδη ως «κομιστή» ενός ροζ DVD, ενός προϊόντος παγίδευσης κι εκβιασμού του άλλοτε κραταιού γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ, Χρήστου Ζαχόπουλου, που τον εξόντωσε ηθικά και πολιτικά και τον "έσπρωξε" σε μια παρ' ολίγον αυτοκτονία; Ή μήπως θα πρέπει να συμφωνήσουμε με τους φίλους μας τους Γάλλους, σύμφωνα με τους οποίους άλλοτε ο όρος "Έλληνας" σήμαινε και τον απατεώνα, εφόσον ο κος Αναστασιάδης οριστικά και αμετάκλητα, με τη "βούλα" του Ελεγκτικού Συνεδρίου, καλείται να περάσει από το δημόσιο ταμείο και να καταβάλει περί τα πέντε εκατομμύρια ευρώ λόγω ενός ιλιγγιώδους ποσού που αποτελεί παράνομο περιουσιακό όφελος, και που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από νόμιμες πηγές εσόδων; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Δεν είναι η πρώτη φορά, που ο μέσος Έλληνας άνδρας 100%, επηρεασμένος από δεκαετίες σύγχρονων αστικών, μέχρι και υπερορθόδοξων χριστιανικών μύθων, που του έχουν σερβίρει, μαζί με το απαραίτητο κουτόχορτο, πάει στην Επίδαυρο για να δει άλλοτε την Αλίκη ή τη Τζένη, αργότερα την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, σήμερα ίσως τη Λένα Κιτσοπούλου, γενικά μία Star του θεάτρου, μία Celebrity, παίρνει και τα παιδιά του, και βρίσκεται προ εκπλήξεων γιατί αυτό που βλέπει αφ' ενός είναι η Λένα, ή ακόμη η Καρυοφυλλιά, η Αλίκη, η Τζένη, από την άλλη όμως είναι αυτό που πραγματικά ήταν και είναι το αρχαίο δράμα, ή στην πιο πρόσφατη περίπτωση συγκεκριμένα η Λυσιστράτη.
Στην πραγματικότητα, πάει περισσότερο για να πιεί τα ούζα του στην παραλία, κατόπιν να φάει και τα κοψίδια του στο Λεωνίδα, αλλά γιατί να τα αφήσει σπίτι τα παιδιά; Αν όμως ήταν σωστός γονιός, δεν θα είχε κανένα ταμπού και ούτε τα παιδιά του θα εκπλήσσονταν, διότι τουλάχιστον την ανατομία του σώματός τους θα τη γνώριζαν, ούτε θα νόμιζαν ότι τα έφερε ο ... Πελαργός στον κόσμο! Δεν βλέπω όμως το λόγο γιατί να επιμένουμε εκεί, αντί να μιλάμε για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα του έργου, ή για την πρόωρα "φεμινιστική" του διάσταση! Στο κάτω-κάτω, το έργο προωθεί την αποχή από το σεξ για έναν ανώτερο σκοπό! Κάτι τέτοιο δεν ζητά και ο Χριστιανισμός από τους μοναχούς ή και από τον ανώτερο κλήρο; Τι ζητάει δηλαδή; Ας το δούμε κι αυτό, αν δηλαδή η σεμνοτυφία υπερισχύει του "Αγαπάτε Αλλήλους" (ή ακόμη και του: "Ου φονεύσεις", που είναι μία από τις Δέκα Εντολές), ακόμη κι όταν δεν έχουμε να κάνουμε με τους αλλόθρησκους ή με όσους ανθρώπους παρεκκλίνουν από τις σεξουαλικές νόρμες, αλλά με τους Αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και τον αντιπολεμικό τους λόγο!
Με έχει κουράσει όμως όλο αυτό το "πανδαιμόνιο" που γίνεται κάθε χρόνο με αφορμή το φεστιβάλ στην Επίδαυρο. Από την εποχή των Ορνίθων του Κουν, το ντεμπούτο δηλαδή του Θεάτρου Τέχνης στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, γνωστό περισσότερο μονολεκτικά, ως το Ηρώδειο, με ένα απλώς "Ουτοπικό" για την εποχή μας σχήμα βασικών συντελεστών (Κουν, Τσαρούχης, Χατζιδάκις, Ραλλού Μάνου), που προκάλεσε ωστόσο τόση αναταραχή στην Αθήνα του 1959, δεν έχει μάθει ο μέσος συμπολίτης μας τι εστί η Αναβίωση του αρχαίου δράματος, ή ότι οι παραστάσεις του Ροντήρη δεν ήταν κλασικές, αλλά απομιμήσεις εκείνων του Αυστριακού Μαξ Ράινχαρντ (1873-1943); Σε τελευταία ανάλυση, άμα δεν αρέσει η Επίδαυρος σε κάποιον, να μην ξαναπάει, ας πάει μόνο στα κέντρα διασκέδασης της περιοχής κι ας περιοριστεί στα ούζα και τα μεζεδεκλίκια, ή άμα θέλει οπωσδήποτε και θέατρο, ας πάει στο "Σμύρνη μου Αγαπημένη" της Μιμής Ντενίση, που είναι εξαιρετική σε αυτό που προσφέρει, όσο κι αν δεν μου αρέσει εμένα το είδος, ή αν καταγγέλλω τον ρόλο της κας Ντενίση, ως άλλης «Μπουμπουλίνας», στον αγώνα της υποτιθέμενης διάσωσης του Πεδίου του Άρεως, διά της μηνύσεως ακόμη και κατά της Περιφερειάρχη, Ρένας Δούρου, και διά της δημόσιας ρητορικής για αυτό το άλσος ως αποθήκης ψυχών που της «χαλάνε την αισθητική»!
Αν όμως είναι να χάσει κανείς, αυτός είναι μόνο ο υπερορθόδοξος συμπολίτης μας και η οικογένειά του, κατ' επέκταση η μεγάλη μάζα στην κοινωνία μας! Τα έργα αυτά διασώθηκαν επί αιώνες παρά τις χριστιανόπληκτες ηθικολογικές κραυγές που τα αποκήρυσσαν ως ειδωλολατρικά, έως και σατανιστικά, αλλά και τα στιγμάτιζαν επί αιώνες σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στο Βυζάντιο, με αποτέλεσμα να απαγορευτούν, και όχι μόνο αυτό, αλλά τελικά αναδείχτηκαν σε αρχετυπικά και κλασικά έργα, διότι και η ίδια η Καθολική και στη συνέχεια η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν τη σπουδαιότητά τους. Όσοι έχουν διασώσει λίγη από τη λογική τους, μπορούν να βρουν μια λύση, ώστε να μυήσουν τα παιδιά τους στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό χωρίς να πηγαίνουν "στα κουτουρού" να δουν παραστάσεις έργων των οποίων έχουν πλήρη άγνοια. Μπορούν επίσης να βρουν στο εμπόριο διασκευές των αριστοφανικών έργων ή ακόμη και των τραγωδιών για τα παιδιά, αν και το βρίσκω πλέον too much το ότι φοβόμαστε και τον ίσκιο μας, μέχρι και το λύκο στην Κοκκινοσκουφίτσα, γιατί το παιδί βιώνει ούτως ή άλλως τους φόβους του και το όποιο ταμπού απλώς επιδεινώνει την κατάσταση. Θα πρότεινα παράλληλα δηλ. να ανοίξει το μυαλό μας πάνω στο θέμα: Τι είναι "έτοιμα" να ακούσουν τα παιδιά; Ποιές λέξεις; Εγώ έχω δει παιδιά να ακούνε ένα "ακατάλληλο" παραμύθι από τις "Χίλιες και μία Νύχτες", αλλά ήταν οι πιο αξιοπρεπείς ακροατές στο κοινό! "Πονηριά" είχαν μόνον οι γονείς τους και κανείς άλλος!
Παρ' όλα αυτά, βρίσκω πολύ χρήσιμο που έγινε και πάλι όλος αυτός ο κακός χαμός, και ας γίνει όσες φορές χρειαστεί μέχρι να καταστούμε πραγματικά αντάξιοι των Αρχαίων Προγόνων μας! Ας αναλογιστούμε όμως και τι πραγματικά σήμαινε και ο "αναβρασμός στους Έλληνες καλλιτέχνες για τα σχέδια του Φαμπρ στο Φεστιβάλ Αθηνών". Μήπως είχαμε δίκιο όσοι δεν μετείχαμε στον καταιγισμό αρνητικών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με πρόσχημα την κακοποίηση των ζώων από τον Βέλγο Φαμπρ, την αποικιοκρατία, την προσβολή των ιερών και των οσίων του έθνους μας και φυσικά τη δήθεν έπαρσή του απέναντι στους Έλληνες καλλιτέχνες, και αντίθετα προτείναμε να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο στον καθρέπτη υπό το φως της εκτενούς επιστολής, με την οποία ο διωχθείς καλλιτέχνης και η ομάδα του απάντησαν επί παντός; Μήπως εκείνο το "κίνημα", αν ήταν πραγματικά σε λαϊκή βάση, θα είχε και συνέχεια, τόσο σε συνδικαλιστική, όσο και σε αντιφασιστική βάση, αν λάβουμε υπ' όψη τις "κοινωνικές ευαισθησίες" των καλλιτεχνών;
Ας ξαναπάνε λοιπόν στην Επίδαυρο όσοι πήγαν εφέτος, και ακόμη περισσότεροι, αλλά ει δυνατό με πιο ανοιχτά μυαλά: Το μυαλό είναι σαν το αλεξίπτωτο, για να λειτουργήσει πρέπει να ανοίξει, αλλιώς δεν ...! Και για να ανοίξει πιο πολύ, διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο που έγραψε η Αργυρώ Μποζώνη, χωρίς τις ενδεχόμενες παρωπίδες κατά της Λένας Κιτσοπούλου, η οποία είναι από τις πιο ταλαντούχες καλλιτέχνιδες που έχουμε σήμερα, κι ας λέει ό,τι θέλει το "Πρώτο Θέμα". Αλήθεια, συγκρίνεται η προσφορά της Λένας Κιτσοπούλου στο σύγχρονο ελληνικό πνευματικό πολιτισμό με τα τηλεοπτικά σκουπίδια του Θέμου; Ωραίος "αιλλυνικός" πολιτισμός! Κατά τα άλλα, τα κοψίδια του Λεωνίδα μια χαρά είναι, και το "τερπνόν μετά του ωφελίμου", κατά το πρότυπο του μεγάλου Τσαρούχη, ο καλύτερος συνδυασμός! ...
Αξιοσημείωτο: Για την ιστορία, θύελλα αντιδράσεων είχε προκαλέσει το Σεπτέμβρη του 2014 η Lysistrata-X, ένα χορόδραμα με χρήση πολυμέσων και βίντεο performance εμπνευσμένο από τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε σύλληψη, σκηνοθεσία, χορογραφία της Emanuella Amicha, το οποίο είχε παρουσιαστεί στο Θέατρο του Ιδρυματος Κακογιάννη, στο πλαίσιο του προγράμματος από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ με θέμα: «ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ: Επιρροές και Σύγχρονες Προσεγγίσεις».
Παρ' όλο τον κατ' επίφαση αντιπολεμικό χαρακτήρα του προγράμματος αυτού, μία διαφορετική άποψη είχαν Ισραηλινοί πολίτες, που απηύθυναν έκκληση για μποϊκοτάζ ενάντια στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ως συνένοχο της παράνομης κατοχής Παλαιστινιακής γης και όχι μόνο!
Όσο για το «φιάσκο» στην περίπτωση των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη από το «Θέατρο Τέχνης» του Καρόλου Κουν και το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, και για τη διχαστική κι αμφιλεγόμενη στάση του Κων/νου Τσάτσου, ο οποίος ως τότε υπουργός της Προεδρίας της Κυβερνήσεως ήταν παρών στο Ηρώδειο, αλλά και κάλεσε τους υπευθύνους του Φεστιβάλ για να τους επιπλήξει καθώς και για να απαγορεύσει τη συνέχεια των παραστάσεων, προκαλώντας τη δίκαιη αντίδραση του Καρόλου Κουν αλλά και μερίδας του τύπου, που έκανε λόγο για «υστερική ορνιθομανία», μπορείτε να δείτε το σχετικό άρθρο από τον ιστότοπο του Ομίλου «Αριστόβουλος Μάνεσης». Με το ερώτημα: "Πώς μεταφράζεται στην ίδια την θεσμοθετημένη εκπαίδευση αλλά και στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου ο εκφασισμός της κοινωνίας, εξαιτίας του οποίου κατέστη απαραίτητη η όψιμη δικαστική αντιμετώπιση" της εγκληματικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, σε μια χώρα που έχει σε τέτοιο βαθμό αντιμετωπίσει τη ναζιστική βαρβαρότητα, καθώς και με τη δίκη της Χρυσής Αυγής ως αφορμή για την εμπλοκή της LGBTQI+ κοινότητας στον αντιφασιστικό αγώνα, ασχολήθηκα λίγο πριν από την έναρξη αυτής της δίκης, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε τελικά στα Ενθέματα της Αυγής (19/04/15).
Η τραγικά αναληθής άποψη που συνδέει οτιδήποτε είναι ελληνικό (ή κι αιλλυνικό, σε μία χώρα που μπορεί να σε δείρουν αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις ότι η αρχαία ελληνική γραφή ήταν κεφαλαιογράμματη και άτονη, λίγη σημασία έχει) όχι με το αληθινό, αλλά με το εξ ορισμού καλύτερο, ενώ ό,τι μας έρχεται από την Αλβανία, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, είναι βιολογικά και πολιτισμικά "παρακατιανό", συνοψίζεται αφ' ενός στην παροιμία: "παπούτσι από τον τόπο σου, κι ας είναι μπαλωμένο", αφ' ετέρου στη συνθηματική ονομασία του καλής ποιότητας χασισιού ως Έλληνα, και συνακολούθως του θεωρούμενου ως κατώτερου, Αλβανικής προελεύσεως προϊόντως, ως μπουρούχας!
σχετικά με το “Πρώτο Θέμα” και τον κιτρινισμό του κατά της Λένας Κιτσοπούλου,
με αφορμή τον Αθανάσιο Διάκο. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εποχή