In memoriam, δύο χρόνια μετά. Με ακούς; * Με θλίψη, προσπαθώ να γράψω χωρίς να “αμαυρώσω” τη μνήμη του νεκρού. Από την άλλη όμως ο νεκρός δεδικαίωται ή πολύ απλά διαλύεται στα εξ ων συνετέθη. Ειλικρινά σε ιερείς ή σε όσους άλλους υποκριτικά τον έκριναν από “άμβωνος”, τον εξύβριζαν, τον θεωρούσαν “κλόουν” για να γελούν, έχω να πω ότι με αηδιάζουν, έχω να πω ότι έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους στο να χάσει έτσι τη ζωή του, ενώ συναισθηματικά τον είχαν ήδη σκοτώσει προ πολλού. Το λάθος του είναι ότι δεν έκανε ίσως τίποτα για να αποτρέψει αυτή τη μοίρα, την δήθεν μοίρα. Ότι δεν σεβάστηκε αρκετά τον εαυτό του, δεν τον αγάπησε ποτέ όσο σε όλους μας αξίζει, άρα και σε εκείνον. Στο κάτω-κάτω, γιατί τους έκανε τη χάρη να φύγει από τη μέση έτσι, γιατί τους έκανε τη χάρη να εμφανίζονται τώρα ότι δήθεν στενοχωριούνται ενώ πριν τον σκότωναν με το “δηλητήριό” τους αργά και βασανιστικά; Θα μπορούσε πολύ απλά να βοηθήσει κάπως τον εαυτό του, ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή και η ζωή μας εκπλήσσει συνεχώς, ας ξεκαθαρίσουμε μέσα μας και ας συνεχίσουμε με όσους μας ταιριάζουν, ας φερθούμε όπως εμείς νομίζουμε ότι είναι ηθικό και σωστό και αν βέβαια προσβάλουμε κάποιον με κάτι καταφανώς ηθικό για εμάς ας ψάξουν να βρουν έναν δικηγόρο για να στηρίξει μια μήνυση –αν μπορεί βέβαια- νομικά. Όσο για τη διαφοροποίηση με μια παρόμοια για μένα υπόθεση προ ετών –που κι αυτή είχε δήθεν συγκλονίσει το “πανελλήνιο”, λες και δεν είχε γίνει τίποτα παρόμοιο παλιότερα, λες και δεν ήταν κοινό μυστικό τι συνέβαινε στη ζωή αυτού του ανθρώπου- η διαφορά είναι στην ουσία –τότε ήταν κοκαϊνη- και στο γεγονός ότι τότε έγινε μια ειδεχθής δολοφονία. Απλά την μοίρα αυτή την είχαν μάλλον επιλέξει έως ένα μεγάλο βαθμό και οι δύο τους, είναι προτιμότερο να σε λυπούνται παρά να σε μισούν. Και ποιός χάρηκε; Μήπως οι συγγενείς τους; Μα πώς να χαρεί π.χ. μια μάνα όταν το παιδί της αυτοκτονήσει ή δολοφονηθεί με 100 μαχαιριές κατάκαρδα! Πόσο πιθανό είναι μια τέτοια μάνα να είναι στα καλά της όταν προτιμά το παιδί της να το δει στο φέρετρο παρά στην αγκαλιά του ανθρώπου που αγαπά, όταν το προτιμά νεκρό παρά ελεύθερο και υπεύθυνο για τη ζωή του; Το πρόβλημα της μάνας είναι υπαρκτό και το παιδί της πρέπει να την βοηθήσει να το ξεπεράσει, όχι βέβαια να συμβάλει στην διαιώνιση της εξαρτητικής σχέσης ανάμεσά τους! Σ.Π. * Από έναν διαγωνισμό, που ποτέ δεν έγινε: Όσα δεν τόλμησα ποτέ να πω... |
0 Comments
|
Give him a mask, and he will tell you the truth!
Ο συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900), εκτός από το λογοτεχνικό του έργο και τον περιπετειώδη προσωπικό του βίο (το 1895 κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία, εφόσον στη Βικτωριανή Αγγλία η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα), έμεινε γνωστός για το πνευματώδες του χιούμορ και για τα βαθυστόχαστα αποφθέγματά του. ArchivesCategories |