Αποτέλεσμα ήταν, με το "ξεφλούδισμα" ενός δημοκρατικού περιβλήματος και μιάς περιρρέουσας κατάστασης κατ' επίφαση ανάπτυξης και ευημερίας, να σπάσει το αυγό του φιδιού και να θριαμβεύσει η ακροδεξιά ρητορική, να αποθεωθεί η άσκηση βίας ως αυταξία και όχι ως επαναστατική πράξη αντίστασης στη γενικευμένη αδικία και την ανισότητα, τελικά να αποδειχτεί στην πράξη πόσο επιφανειακός ήταν ο "εκδημοκρατισμός" και στο επίπεδο της παιδείας που είχε η γενιά μου κατά την παιδική κι εφηβική ηλικία, τόσο στην οικογένεια και το σχολείο, όσο και μέσω της πανίσχυρης τέταρτης εξουσίας των ΜΜΕ, τα οποία προώθησαν το νεοφιλελευθερισμό και την εξατομίκευση χωρίς ωστόσο να αμφισβητήσουν ούτε στο ελάχιστο το (ακρο)δεξιό τρίπτυχο: "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια". Τι μπορεί να σημαίνουν όμως όλα αυτά για μένα σήμερα, έναν άνθρωπο άθεο/αγνωστικιστή, που πάλεψε αλλά και παλεύει κατά του τρίπτυχου αυτού και κατά των "μύθων", με τους οποίους διαπαιδαγωγήθηκε; Γιατί αν κανείς προσπαθήσει πραγματικά να κινητοποιηθεί, και να καταλάβει με τον τρόπο αυτό τις αλυσίδες του κατά το παράδειγμα της Ρόζα Λούξεμπουργκ, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει κάποια στιγμή την παιδεία που είχε, ως ... "αλυσίδες".
Αυτό μπορεί να εκληφθεί τόσο απόλυτο, όσο και η ευρύτατα διαδεδομένη άποψη πως οφείλουμε να σεβόμαστε τους γονείς και φυσικά τους δασκάλους μας και να τους "συγχωρέσουμε" διά παντός για όλα τα κακά, στραβά κι ανάποδα της διαπαιδαγώγησης που είχαμε. Η έννοια της συγχώρεσης όμως με τον τρόπο αυτό παρεξηγείται, με αποτέλεσμα είτε να μην εφαρμόζεται καθόλου, πράγμα δυσάρεστο για όλους, είτε να ορίζεται ως "άφεση αμαρτιών" και "παραίτηση από κάθε προσωπική επιθυμία", με αποτέλεσμα κανείς να μένει για πάντα σε εξάρτηση από αγαπημένα ή μη πρόσωπα και γενικότερα από μια παιδεία που δεν είναι καθόλου σε θέση να την κρίνει. Μια διαφορετική θεώρηση της έννοιας της συγχώρεσης, όπως προκύπτει από την ετυμολογία της λέξης, είναι λυτρωτική, καθώς δεν προϋποθέτει ότι οφείλω να ενστερνιστώ την αντίθετη άποψη, αλλά να την κατανοήσω. Η κατανόηση και η ενσυναίσθηση δεν σχετίζεται με το αποτέλεσμα, που μπορεί να είναι η απόρριψη ή ακόμη και η πλήρης ρήξη, όπως σημειώνει η Νίκη Γκατζέλια, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας σε σχετικό άρθρο στα Ψυχογραφήματα.
Σήμερα, λοιπόν, ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής (12/12/15), εγκαινιάζω τη νέα, αναμορφωμένη εκδοχή του παρόντος ιστολογίου γράφοντας για την ιστορία του ονόματός μου. Η ορθόδοξη χριστιανική αγωγή που ο σχολικός θεσμός παρείχε στους Έλληνες πολίτες από συστάσεως του ελληνικού κράτους, αλλά και η συνήθης παράδοση στις ελληνικές οικογένειες, οδήγησαν τους γονείς μου να επιλέξουν για εμένα το όνομα ... Σπύρος. Είναι γνωστό πως εκτός από τον πολυαγαπημένου μου παππού, το όνομα αυτό κατείχε ο Άγιος Σπυρίδων, Κυπριακής καταγωγής, ιδιαίτερα συνδεδεμένος με την πόλη και το νησί της Κέρκυρας, της οποίας είναι προστάτης Άγιος. Και παρ' όλο που προτιμώ να θυμάμαι την Κέρκυρα για το Ποντικονήσι, ο Άγιος αυτός, παρά τις περιορισμένες γραμματικές του γνώσεις, θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικός ως προς τη διαμόρφωση του χριστιανικού δόγματος, καθώς μετείχε στην Α' Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας (325), όπου μάλιστα εντυπωσίασε με τη θαυματουργή του ικανότητα!
Σε μια προσπάθεια, λοιπόν, ουσιαστικής "συγχώρεσης" των ανθρώπων που με διαπαιδαγώγησαν, για την ορθόδοξη χριστιανική αγωγή που είχα, άθελά μου και φυσικά χωρίς ποτέ να ερωτηθώ, ανήμερα της ονομαστικής μου εορτής, μνημονεύω τον συγκεκριμένο Άγιο, του οποίου την πλήρη βιογραφία μπορείτε να δείτε εδώ, Σαν σήμερα! Η ιστορία του ονόματός μας λέει πολλά για την προσωπική μας ιστορία ζωής. Ανεξάρτητα πόσο Υπερήφανοι μπορεί να είμαστε για οτιδήποτε μας έχει τύχει, ή και όχι, η πραγματικότητα είναι πως η αποδοχή του εαυτού μας, η "συγχώρεση", προϋποθέτει την αποδοχή όλων αυτών των σημαντικών συμβάντων ως δεδομένων, και είναι το "κλειδί" για την επιτυχία κάθε μελλοντικής προσπάθειας ακόμη και για την πλήρη ρήξη. Η μέχρι στιγμής ζωή μου, μόνο αυτό με έχει διδάξει ως βεβαιότητα, και αυτό κρατάω.
Είναι ωστόσο εξίσου σημαντικό πως, όταν για πρώτη φορά ως μετέχων εκπαιδευτικός θεάτρου σε σχετικό εργαστήριο, κλήθηκα να "συστηθώ" στην υπόλοιπη ομάδα, (επι)λέγοντας κάτι σχετικό με το όνομά μου, τότε αυθόρμητα επέλεξα να δείξω πως ... Dum Spiro, Spero! Το λατινικό αυτό ρητό, το οποίο στη λατινική γλώσσα αποτελεί και λογοπαίγνιο, και σημαίνει: "όσο αναπνέω, ελπίζω", είναι ο δικός μου τρόπος να συστηθώ σήμερα, εγκαινιάζοντας τη νέα, αναμορφωμένη εκδοχή του παρόντος ιστολογίου, αλλά και ο λόγος για τον οποίο είμαι Υπερήφανος για τη σημασία που εγώ αποδίδω σε αυτό το όνομα.