Όταν πριν από λίγο καιρό έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα του ISIS στο αεροδρόμιο “Ατατούρκ” της Κωνσταντινούπολης, αρκετοί πολίτες των Ευρωπαϊκών κρατών και γενικότερα του λεγόμενου Δυτικού κόσμου δικαίως διερωτηθήκαμε:
Why are there double standards?
Why in the case of the terrorist attack in Brussels and more recently Orlando, the Eiffel Tower in Paris was lit up to pay respect to the victims, while Turkey hasn’t been granted the same treatment even by social media users?
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι αντιδράσεις ήταν από χλιαρές, έως και κακκεντρεχείς. Όταν μάλιστα σημειώθηκε το πρόσφατο στρατιωτικό πραξικόπημα, μία ενέργεια απείρως σοβαρότερη από μία τρομοκρατική επίθεση, δεν ήταν λίγοι όσοι όντως θυμήθηκαν τη δήθεν προφητεία του Γέροντα Παϊσίου και όλους τους μεγαλοϊδεατικούς θρύλους για την Άλωση της Πόλης και για όλα τα άλλα μέρη, που "παλι με χρόνια, με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι". Ακόμη και στην περίπτωση όσων από τους συμπολίτες μας είναι ασυνείδητα ισλαμοφοβικοί ή λιγότερο εθνικόφρονες και δεν μισούν στον ίδιο βαθμό τον γειτονικό λαό, παρατηρήθηκε ότι τα αντανακλαστικά της αλληλεγγύης ήταν απλώς “φτωχά” κι ανεπαρκή, καθότι οι μισοί απλώς αντέδρασαν δυσανάλογα, σε σχέση με τη σοβαρότητα της περίστασης και την αλληλεγγύη που είχαν δείξει το πρωί της ίδιας μέρας στα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στην Γαλλική πόλη, Νίκαια, που μάλλον αυθαίρετα της αποδόθηκε το “άρωμα” ISIS, και οι υπόλοιποι άδραξαν την ευκαιρία για πολιτικές αναλύσεις, που μάλλον αγνοούν πόσο αίμα χύθηκε και πόσο θα χυθεί ακόμα, ή παραβλέπουν τις ανακοινώσεις που ήδη έχουν κάνει πολιτικές ομάδες από την γείτονα χώρα.
Δικαίως λοιπόν η Τζούντιθ Μπάτλερ έχει κάνει λόγο για τα “σώματα που δεν έχουν σημασία”; Και για ποιούς λόγους μπορεί να αποδίδονται ευθύνες για τις πολιτικές επιλογές ενός ακραίου Ισλαμιστή ηγέτη, όπως Ερντογάν, στα θύματα του τρομοκρατικού χτυπήματος στο αεροδρόμιο “Ατατούρκ”, ενώ μάλιστα δεν ήταν όλοι Τούρκοι πολίτες; Γιατί μπορεί παρά τις επιλογές του Ερντογάν, αλλά και παρά την απόδοση ευθυνών στον Τουρκικό λαό, η χώρα αυτή να χαρακτηρίζεται ως “ασφαλής τρίτη χώρα” για τους πρόσφυγες που εισέρχονται στο ευρωπαϊκό έδαφος, προφανώς όμως όχι και για τους Ευρωπαίους πολίτες; Τέλος, γιατί να αποδίδονται οι τρομοκρατικές ενέργειες στο Ισλάμ, ενώ οι ακραίες ομάδες αυτοπροσδιοριζόμενων Χριστιανών στις ΗΠΑ, όπως οι Μορμόνοι ή ακόμα και οι Κου Κλουξ Κλαν, και οι ουκ ολίγοι ακραίοι Ελληνορθόδοξοι Ιεράρχες, να χαρακτηρίζονται ακόμη και ως ... "μουλάδες", επιβεβαιώνοντας το λεγόμενο Χριστιανικό προνόμιο στη χειρότερη εκδοχή του; Τέλος, γιατί να μην αποδώσουμε τα ανάλογα “εύσημα” στην αποικιοκρατική Γαλλία και στο γαλλικό λαό, παρά αντίθετα να τους θυμόμαστε αποκλειστικά και μόνο για το ... Διαφωτισμό, για τα γαλλικά και το πιάνο, καθώς και για την καθαγιασμένη στη συνείδησή μας Γαλλική Επανάσταση, όπου είναι βέβαιο ότι αναρίθμητοι αντεπαναστάτες (ή ακόμα και Επαναστάτες, όταν επικράτησε ο Ροβεσπιέρος) έχασαν το κεφάλι τους, και όχι πάντα για τον “Ορθό Λόγο” (πχ, η Μαρία Αντουανέτα ουδέποτε είπε τη ρήση για το παντεσπάνι, αλλά ακόμα να βγάλει από πάνω της τη ... ρετσινιά);
Ακόμη και για τους μουσουλμάνους στην γείτονα χώρα, η πραγματικότητα είναι ότι αυτή την περίοδο, κατά την οποία ολοκληρώθηκε το Ραμαζάνι, ένα έθιμο με πολλές αναλογίες με την “δική μας” Μεγάλη Τεσσαρακοστή, μία περίοδος θρησκευτικής κατάνυξης και φιλανθρωπίας, το τελευταίο που θα τους απασχολούσε κανονικά είναι να υποστηρίξουν τρομοκράτες, ή ακόμη χειρότερα πραξικοπηματίες! Όπως σημειώνει και ο blogger, Αναγνώστης Λασκαράτος, στο εξαιρετικό του άρθρο με τίτλο: Λόγος: Το καλό πρόσωπο του Ισλάμ, και υπότιτλο: Μια μικρή απάντηση στην τυφλή και ανιστόρητη ισλαμοφοβία (ημερομηνία δημοσίευσης: 27/10/2012), “το Ισλάμ όπως και ο Χριστιανισμός έχουν δυο όψεις, την καλή και την κακή, ανάλογα με το ποιός ερμηνεύει τα ιερά τους βιβλία και σε ποιό μέρος του κόσμου. Στην Ελλάδα οι φανατικοί ορθόδοξοι πιστοί δεν είναι σε θέση να δουν πόσο ταυτίζονται σε αμάθεια, φανατισμό και μίσος με τους Αγιατολάχ, τους Τάλιμπαν, τη Χαμάς, στον τρόπο που βλέπουν τη Δημοκρατία, το Θεό, τον άνθρωπο και τον Άλλο. Οι οργανωμένες θρησκείες, σαν καλές επιχειρήσεις που είναι, παίρνουν τη μορφή του πολιτιστικού τους περιβάλλοντος, κάνοντας ομόθρησκες κοινότητες του ίδιου δόγματος διαφορετικών γεωγραφικών χώρων να φαίνονται σαν να ασπάζονται διαφορετικές θρησκείες”.
Εμείς όμως οφείλουμε να σπάσουμε αυτά τα τεχνητά φράγματα, που δολίως μας διαχωρίζουν από τους γειτονικούς μας λαούς στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Και οφείλουμε να το πράξουμε αυτό άμεσα, καθώς ήδη από την αρχαιότητα, με αυτούς τους πολιτισμούς αλληλεπιδράσαμε και σε αυτόν κυρίως τον γεωπολιτικό χώρο δράσαμε. Αν δεν αγαπήσουμε αυτές τις καταβολές πρώτα ως λαός, το παρελθόν μας, δεν έχουμε κανένα παρόν, αλλά και κανένα μέλλον!
#MuslimLivesMatter #JeSuisIstanbul #JeSuisAtaturk #JesuisTurk #blackdayforturkey
Ο Χαρούν αλ-Ρασίντ (17 Μαρτίου 763 – 24 Μαρτίου 809), ή αλλιώς Χαρούν αρ-Ρασίντ, Ααρών ο Δίκαιος, ήταν ο 5ος και πιο γνωστός αββασίδης Χαλίφης. Γεννήθηκε στην πόλη Ρέι, κοντά στην Τεχεράνη, και μεγάλωσε στη Βαγδάτη, ενώ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του έζησε στην πόλη Ράκα στο μέσο ρου του ποταμού Ευφράτη.
Κυβέρνησε το Χαλιφάτο από το 786 έως το 809. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του μεταξύ άλλων, έχτισε επίσης την περίφημη βιβλιοθήκη Μπαγίτ αλ-Χίκμα, επονομαζόμενη και ως ο "Οίκος της Σοφίας", που κατέστη το σπουδαιότερο κέντρο πνευματικής δραστηριότητας της εποχής έως και τη λεηλασία της Βαγδάτης από τους Μογγόλους (1258).
Η εξουσία των Αββασιδών διακόπη με τη λεηλασία της Βαγδάτης, για τρία χρόνια, επανήλθε όμως στην Αίγυπτο των Μαμελούκων το 1261, απ΄ όπου συνέχισε να διεκδικεί την ηγεσία και πρωτοκαθεδρία σε θρησκευτικά θέματα του μουσουλμανικού κόσμου μέχρι το 1519, όταν η θρησκευτική εξουσία μεταφέρθηκε επίσημα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και η πρωτεύουσα του Χαλιφάτου στην Κωνσταντινούπολη.
* Πηγή: Λόγος: Το καλό πρόσωπο του Ισλάμ