Το Φρίντα (αγγλικά: Frida) είναι αμερικανική βιογραφική ταινία παραγωγής 2002 σε σκηνοθεσία Τζούλι Τέιμορ. Η ταινία αφηγείται τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου Φρίντα Κάλο. Πρωταγωνιστούν η Σάλμα Χάγιεκ και ο Άλφρεντ Μολίνα. Το σενάριο έγραψαν οι Κλάνσι Σίγκαλ, Νταϊάν Λέικ, Γκρέγκορι Νάβα και Άννα Τόμας και είναι βασισμένο στο βιβλίο "Frida: A Biography of Frida Kahlo" του Χέιντεν Χερέρα. Το Φρίντα ήταν υποψήφιο για 6 Όσκαρ, κερδίζοντας τα 2.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
- Σέβομαι την ελευθερία των καλλιτεχνών. Όταν όμως ένας σεναριογράφος ή/και σκηνοθέτης έχει να κάνει με μια τόσο σπουδαία ιστορική προσωπικότητα, που ήταν και η ίδια καλλιτέχνις, και μόνο από σεβασμό σε αυτό το γεγονός, θα έπρεπε να δεσμεύεται και να μη συσκοτίζει σημαντικές πτυχές του βίου και της δραστηριότητας του ιστορικού προσώπου.
Δυστυχώς, έχω πολύ αλγεινή ανάμνηση αυτής της ταινίας, πολύ απλά γιατί η δράση της Φρίντα Κάλο σε πολιτικό επίπεδο, ο ανατρεπτικός τρόπος με τον οποίο έδρασε στη ζωή της σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στον προσωπικό της βίο, που δεν είναι καθόλου ιδιωτικός όταν πρόκειται για μία διάσημη καλλιτέχνιδα, συσκοτίστηκαν σε τέτοιο βαθμό, που πρόδωσε τα μέγιστα την όποια αισθητική Αλήθεια του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Ακόμη και η φευγαλέα παρουσία του Λέοντα Τρότσκι, που σχετίστηκε στενά με τη Φρίντα και τον επίσης καλλιτέχνη συζυγό της, αποστεώθηκε πλήρως από την πολιτική διάσταση των αγώνων της Οκτωβριανής Επανάστασης και βέβαια από τους πολιτικούς λόγους που συνέδεσαν τον Τρότσκι, κατά τον καιρό της εξορίας του από τη σταλινική ΕΣΣΔ στην αμερικανική Ήπειρο, με αυτό το ζεύγος, και που οδήγησαν στην αμφιλεγόμενη δολοφονία του από οπαδό του Στάλιν.
Αν συνυπολογίσουμε την αντιμετώπιση των ΛΟΑΤ ανθρώπων ή ακόμη και των γυναικών μέχρι και σήμερα από τα σταλινικά κόμματα, αλλά και την πιο προωθημένη ατζέντα των τροτσκιστών ακόμη και αναφορικά με τις ανοιχτές σχέσεις, σεξουλικές ή μή, κι εν γένει με την "πολυσυντροφικότητα", σε μια εποχή όπου η εν λόγω ατζέντα για τα (νεο)φιλελεύθερα κόμματα ως επί το πλείστον αντιμετωπίζεται με το να μπαίνει κάτω από το "χαλί" της αστικής ευπρέπειας και της υποκρισίας των Κυριών της μεγαλοαστικής τάξης, καταλαβαίνουμε ότι η καλλιτεχνική αυτή επιλογή δεν ήταν παρά μια προσπάθεια να συγκαλυφθεί ό,τι θα μπορούσε να χαλάσει (ιδεολογικά) την "αισθητική" των αστικών μαζών όπου απευθύνθηκε εμπορικά η ταινία.
Εφόσον κάναμε λόγο για την πολυσυντροφικότητα, οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να ενημερωθούν για τον όρο και για το εν λόγω κίνημα από τα παρακάτω blog:
- https://polysyntrofikotita.wordpress.com/
- https://polyamorygr.wordpress.com/
Για την Frida Kahlo, χωρίς λογοκρισία:
«Δεν ζωγράφισα ποτέ τα όνειρά μου. Ζωγράφιζα τη δική μου πραγματικότητα»